είσαι-είμαι.

Κράτησε την ανάσα σου. Δεν την χρειάζομαι. Δεν την χρειάζεσαι.

Είσαι η αλήθεια στα όσα είμαι και στα όσα θέλω. Είσαι η αρχή των ονείρων και το τέλος στους εφιάλτες. Είμαι το σήμερα και είσαι το χτες που με ξεπρόβαλε. Είμαι η ανατολή και είσαι το σκοτάδι που με ανέδειξε. Είμαι το καλημέρα και είσαι το χαμόγελο πριν. Είμαι το τραγούδι και είσαι η έμπνευση που το έστειλε στο χαρτί. Είμαι το φως και είσαι ο Θεός που το έπλασε. Είμαι η αμαρτία και είσαι η συγχώρεση. Είμαι το αίμα και είσαι η φλέβα. Είμαι η κουρτίνα και είσαι το παράθυρο με τη θέα. Είμαι το κίνημα και είσαι η επανάσταση. Είμαι ο φόβος και είσαι το ψέμα. Είμαι το ένστικτο και είσαι ο συμβιβασμός. Είμαι η προέλευση και είσαι η καταγωγή. Είμαι το νόημα και είσαι η πραγματική ζωή.

Ψέματα. Όλα ψέματα. Κανένα παράθυρο ανοιχτό. Όλα κλειστά ερμητικά και σφαλισμένα καλά. Κανένα χαμόγελο. Κανένας Θεός δημιουργός μου.
Καμία επανάσταση. Μόνο ψύγματα φωνής ενάντια σε κάτι που δεν συνέβη.

Τα ένστικτα μου θα μεινουν ένστικτα καλά κρυμμένα κι έτοιμα για την διάθεση που θα θέλει να τα ανακαλύψει. Και το αίμα δεν θα ρέει εαν η φλέβα δεν κάνει σωστά την δουλειά της.
Κι η καρδιά θα σταματήσει.
Και το μυαλό θα παγώσει.
Το βλέμμα θα κενώσει.
Τα άκρα θα νεκρώσουν.

Κι εσύ - χαρούμενος δημιουργός- μπροστά στη νεκρή σου φύση.

Καλημέρα. Κι ας μην υπήρξε πριν χαμόγελο.