HOT CHOCOLATE AT THE BALCONY

Ο φόβος. Ο αμετάκλητος και απαράλλαχτος φόβος της απόρριψης. Ο κόσμος. Εσύ. Η απόρριψη. Το παιχνίδι δεν τρομάζει σχεδόν κανένα. Ούτε το δύσκολο. Ούτε το εύκολο. Παρά μόνο η απόρριψη. Η ιδέα της απόρριψης ίσως περισσότερο κι από την ίδια. Η ιδέα της αμετάκλητης κι αλάνθαστης ιδέας της απόρριψης. Ναι. Αλλαγή στη ρουτίνα των όχι, το κάθε ίσως. Το κάθε μικρό κοκκαλάκι σημασίας - και όχι άμεσης και ισχυρής απόρριψης- μετατοπίζει την ιδέα της ανυπαρξίας μου. Με τοποθετεί αργά - πολυ αργά- στο βάθρο της ίσως ύπαρξης. "Σιγά" σκέφτηκα δυνατά. "Σιγά τα μάτια." Η μοναχικότητα της μοναξιάς. Η μοναξιά της μοναδικότητας. Η μοναδικότητα της φασαρίας. Η φασαρία των δύο. Τι δεν καταλαβαίνεις; Μεταλλάσομαι σε έντομο. Να σε πλησιάσω με φασαρία. Να με ψάχνεις χειροκροτώντας στον αέρα. Να πανικοβάλλομαι απ΄το ξαφνικό ενδιαφέρον σου και να πηδάω από κεφάλι σε κεφάλι. Μόνο έτσι θα γλιτώσω την απόλυτη και αδιαβάθμητη απόρριψη.

Κάθε βράδυ στη σέλα της βέσπας, κοιμάται μία γάτα. Κάθε πρωί βλέπω τα αποτυπώματα από τις πατούσες της. Απομεινάρια της νύχτας της. Και της δικιάς μου. Σκέφτομαι τι με συνδέει με τη γάτα και τον ύπνο της στη σέλα μου. Τίποτα. Μόνο που ο κώλος μου κάθε πρωί καθαρίζει τις βρωμιές από τις πατούσες της. Ίσως και πεντέξι τρίχες. Μας συνδέει κάτι πολύ ωμό και άμεσο με τη γάτα που δεν έχω γνωρίσει. Είναι σαν να ζούμε μαζί και καταχράζεται ήδη τα προσωπικά μου αντικείμενα. Όπως όλες οι γάτες. Καταπατάει τον προσωπικό μου χώρο τον οικειοποιείται, και το πρωί φεύγει κυρία. Ούτε γάτα ούτε ζημιά, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Γιατί δεν θα ΄λεγα για ζημιά τα αποτυπώματα των πατουσών της. Ούτε τις τρίχες. Ζημιά θα ήταν να είχε τόσο βρώμικες πατούσες, που τα αποτυπώματα να αποτυπώνονταν, εκτός από τη σέλα, και στον πισινό μου. Στο παντελόνι δηλαδή. Ούτε καν απευθείας πάνω στο δέρμα. Οπότε ναι, μάλλον, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Μερικές φορές εύχομαι να την είχα προλάβει. Στο μυαλό μου έχει διογκωθεί, σαν

Ό,τι κινείται σκοτώνει. Ό,τι σκοτώνεται αυτοκτονεί. Ποτέ δεν είχα καταλάβει: το μέτρο. Το λίγο. Το τόσο όσο. Πάντα η άβυσσος θύμιζε περιφραγμένη παιδική χαρά. Χαρά. Αλλά περιφραγμένη. Παιδική. Αλλά όχι χαρά. Το άκρο σκοτώνει. Το μέτρο σκοτώνει. Τα πάντα σκοτώνει η βουβαμάρα έτσι και την αφήσεις. Δεν αφήνω. Επιτρέπω. Δεν φοβάμαι. Υπολογίζω. Δεν αμφισβητώ. Επιβεβαιώνω. "Εσύ τώρα τι κλαίς;" Και πόρτα που κλείνει. Και ήχος ασανσέρ. Και μηχανή που ξεκινάει. Και άδειος δρόμος. Φεύγω σημαίνει σκοτώνω. Σκοτώνω σημαίνει απομακρύνω. Εδώ δεν υπάρχει. Εκεί υπάρχει πάντα. Επιλογή. Αυτή η δυσκολία. Αυτή η απάτη. Η ανάποδη τομή είναι πάντα επίπονη. Η ευθεία τέμνει και δυσκολεύει. Η καμπύλη συνεχίζει. Μια καμπύλη ευνουχίζει. Παραλογισμός. Δίπλα. Απο ΄κει που είσαι, δίπλα, κατοικεί το λογικό φαίνεσθαι. Από κει που είσαι τώρα, τώρα το απόλυτο τώρα, δυο βήματα μακριά είναι το λογικό. Επιλογή. Αυτή η μάστιγα. Αυτή η ευτυχία.