Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιούλιος, 2015

Ημέρα 9η - Δημιουργία της ανάμνησης

Εικόνα
Άνθρωποι που υπάρχουν για να σου θυμίζουν πόσες και πόσες φορές έχεις πέσει κι έχεις χτυπήσει και έχεις κλάψει και έχεις σηκωθεί. Άνθρωποι σκαμμένοι με ιστορίες και φεγγάρια και ονόματα και χέρια σκληρά. Άνθρωποι που σε τάισαν και σου έμαθαν τον τρόπο. Άνθρωποι που ήρθαν για να φύγουν  μαζί σου και να μείνουν μαζί σου σε εικόνες σαν εικόνισμα. Με πρόσωπα σαν εικόνισμα. Με βλέμματα σαν εικόνισμα. Άνθρωποι φορτωμένοι στάχυα καλοσύνης που σκορπάνε στον αέρα. Άνθρωποι που θα σε διδάξουν τον θάνατο και πως να τον αγαπήσεις. Άνθρωποι που σου δίδαξαν τη ζωή και το βήμα και πως να τα συνδυάσεις.

μη μεγαλώσεις παιδί.

Εικόνα
Ώστε αυτή είναι η νέα συνθήκη. Κανένα χρώμα σε καμία ψυχή, καμία ώρα σε κανένα συναίσθημα. Όλα γρήγορα άλλαξαν μας μεταμόρφωσαν μας εξουδετέρωσαν την πίστη και ζήτησαν το παιδί. Το παιδί που μέσα μου και μέσα σου δεν μεγαλώνει, ακόμα κι απ' αυτό ζήτησαν την ενηλικίωση. Γιατί φοβάστε τα παιδιά και τα εκδικείστε; Φοβάται ο ενήλικας κι επαναλαμβάνει. Το ίδιο και το ίδιο του παρέχει ασφάλεια και τον καθησυχάζει. Μα έχω μια κλίση στο θρασύτατο κι ανήσυχο παιδί που μέσα μου ξυπνάει και κοιμάται, παρά στην τάξη και την λογική που οι ενήλικες με ένα χτύπημα στον ώμο μου ζητάνε ευθαρσώς. Μη μεγαλώσεις παιδί. Μείνε στα δέντρα και χτίζε σπίτια με ξύλα κλεμμένα από μια οικοδομή. Φτιάχνε σπαθιά και παίζε πόλεμο κι ύστερα κρυφτό κι ύστερα μπάλα στην αλάνα -  κι ας μην ξέρεις στ΄αλήθεια να παίζεις μπάλα. Μη μεγαλώσεις και δεις τι έχω γίνει. Μη μεγαλώσεις και δεις τι σου ζητάνε. Μη μεγαλώσεις κι ακούσεις τι λέω. Μη μεγαλώσει

έι!

Εικόνα
Μια γοργόνα. Με πόδια μακριά. Ένα πλάσμα της φύσης γυμνό απαλλαγμένο απ΄την αρρώστια της πόλης. Τριγυρνούσε στα βράχια ξυπόλυτο. Ένα πλάσμα άφυλο. Άγριο. Εύθραυστο. Ψηλό. Με λευκό δέρμα απ΄ τον ήλιο χαϊδεμένο και μαλλιά βρεγμένα, μακριά. Ένα ξανθό όνειρο. Μια οπτασία. Σάστισα. Δεν ήξερα σε τι γλώσσα να πω γεια. Δεν ήξερα πως μιλάνε σε αυτά τα πλάσματα τα ανύπαρκτα, τα θεϊκά. Δεν ήξερα που πήγε το μυαλό και η φωνή μου. Φώναξα ένα γενικό, αόριστο, σαν άλαλο επιφώνημα ανθρώπου των σπηλαίων: έι! Γύρισε. Με κάρφωσε με μάτια μεγάλα και βαθιά. Πράσινα σκούρα. Χαμογέλασε. Και τώρα τι κάνω; Τι θέλω; Τι να πω; Τράπηκα σε φυγή. Έτρεξα! Δεν το πίστευα. Έτρεξα στ αλήθεια! Έφυγα μακρυά από την ομορφιά. Μακριά από τη φύση. Μακριά. Κρύφτηκα ξανά στο σπίτι μου. Και δεν βγήκα ποτέ. Ποτέ ξανά δεν τολμώ να συναντήσω ομορφιά. Φοβάμαι. Κι ο φόβος νικάει την ομορφιά. Νικάει τη φύση. Νικάει το θέλω. Με κάνει αδύναμο. Φοβάμαι. Μένω στο καβούκι μου. Είμαι ασφαλής. Κι

Last party

Εικόνα
Ένα τσίμπημα τέλους. Μια αμυδρή φωτεινή λωρίδα κι ύστερα το μηδεν. Μηδέν παλμοί. Μηδέν ζωή. Μηδέν φωνή. Μηδέν ανάσα. Θάνατος. Πόσο κοντά έχεις φτάσει στον θάνατο; Πόσες φορές τον έχεις χαϊδέψει, και πόσες φορές σε έχει προειδοποιήσει; Ένα τσίμπημα τέλους. Ένα χάδι φινάλε. Ένα φιλί αντίο. Ίσα που. Αλλά τόσο, που φτάνει και περισσεύει. Σ΄έχει μηνύσει ο θάνατος και συ του απαντάς με το λαμπρότερο χαμόγελό σου. Εσύ του απαντάς με ένα πάρτι. Αυτό ξέρεις. Αυτό κάνεις. Ένα τελευταίο πάρτι, καλωσορίσματος. Τον καλωσορίζεις και του λες: Έλα λοιπόν να σε γιορτάσουμε κι όταν τελειώσει το πάρτυ φεύγουμε μαζί. Μικρό, ερωτικό, θανατηφόρο ραντεβού. Κάνε λοιπόν το πάρτι να διαρκέσει. Βάζε μουσικές. Αλκοόλ. Χόρεψε. Κάνε τον θάνατο να σε ξεχάσει και να φλερτάρει εδώ κι εκεί. Κάν' τον να χορέψει στις μουσικές που εσύ διαλέγεις. Μη φοβάσαι, έτσι κι αλλιώς, μαζί θα φύγετε στο τέλος. Το τέλος του ανήκει. Απο δώ και π