περπάτησέ με.
Τα μαλλιά μου μακραίνουν. Ο σκύλος μου ψηλώνει. Η ζωή συνεχίζεται. Περπάτησέ με.
Αναρτήσεις
Σε θέλω πολύ μα δεν μπορώ να σ’ εχω (ή) Η προσγείωση του άπιαστου αλλάθεμιτού στο απόλυτο τώρα
Είσαι εκεί. Είμαι εδώ. Είσαι ζωγράφος στην Μονμάρτη. Είμαι καμβάς στην Ανδαλουσία. Είσαι αμαρτία. Είμαι Χριστιανός. Είμ αι πόρτα κλειδωμένη χρόνια. Είσ αι το χαμένο κλειδί. Είσαι το φώς. Είμαι το κρύο δωμάτιο με τα κλειστά παντζούρια. Είσαι σκιά. Είμαι πεζός σε δρόμο σκοτεινό. Δεν ξέρω γιατί γίνονται τα πράγματα έτσι. Ποιος τα οδηγεί. Ποιος τα κατευθύνει. Ποιος τα αναστατώνει και ποιος τα σβήνει. Τα πάθη ποιος τα σπρώχνει να προκύψουν και ποιος τους ρίχνει νερό και τα κατευνάζει απότομα. Τι κάνει τα μάτια μου να μεγαλώνουν στην θέα σου και τι κάνει το σωμα μου να αναστατώνεται στη σκέψη σου. Τι ανάβει τις αισθήσεις μου στο πέρασμά σου και γιατί το άρωμά σου μου είναι τόσο οικείο. Δεν μπορώ να σε αγγίξω. Θα σε χάσω. Δεν μπορώ να μη σ’ αγγίξω, θα με χάσεις. Δεν έχουμε φτιαχτεί ο ένας για τον άλλο στο τώρα. Είχαμε ζήσει πιο παλιά μαζί και τώρα δεν έχει περισσέψει τίποτα να γνωρίσουμε. Δεν μπορώ να σε καταλάβω αλλά σε ξέρω σαν ανοιχτό βιβλίο. Ξέρω
σοκολάτα.
Πάντα εύχομαι το τελευταίο κομμάτι σοκολάτας, να μην είναι το τελευταίο. Κι ας ξέρω πως είναι, το τρώω σαν να μην είναι. Γιατί μόνο έτσι μου γεννάται η επιθυμία για περισσότερη σοκολάτα. Με καταλαβαίνεις; Με ακούς που σου μιλάω; Δεν θέλω σοκολάτα. Θέλω να μην είναι το τελευταίο κομμάτι αυτό. Θέλω να έχει άλλο ένα. Μπορείς; Μπορείς να βάλεις άλλο ένα κομμάτι σοκολάτα στο άδειο χαρτί;