HOT CHOCOLATE AT THE BALCONY

Λόγος που δεν έχει εφευρεθεί. Περιγραφή που δεν μπορεί να εκφραστεί. Δάκρυ που δεν μας βρέχει. Πόνος που δεν μας κουνάει ρούπι. Ζωές που δεν μας ανήκουν. Θάλασσα που δεν ακουμπάμε. Άνθρωποι που δεν είναι. Παιδιά που δεν έζησαν. Εμείς που δεν φταίμε ποτέ. Αυτοί. Εμείς. Αυτοί. Οι άλλοι. Οι όχι-σαν-εμάς. Ή όχι. Το όχι. Ευρώπη. Παιδάκια. Ματάκια. Κάτι να γυαλίζει. Κι ας έχει μαυρίσει μέσα. Να γυαλίζει. Μας κάνει. Θα το ξεκάνει το κύμα. Το τεχνητό βήμα. Η τεχνητή αναπνοή. Θα ζήσει. Κι αν ζήσει; Που; Πάνω μας. Δίπλα μας. Ποιός είναι; Από πού; Φοβάσαι γελοίε. Φοβάται κι αυτό. Όλοι φοβούνται. Χειμώνας. Τον ξέρεις. Τον βλέπεις. Δεν βλέπεις. Κρυμμένος. Δεν θέλεις να αντέχεις. Σε φτιάξαν μικρό και ημιμαθή και μέτριο. Είσαι. Είναι. Εμείς. Αυτοί. Αλλού. Να πάνε αλλού. Βλάκα.

Με άκουσα να σου τραγουδώ και τρόμαξα. Τι φόβος και τι λαχτάρα να σου δώσω το τραγούδι. Σου είχα γράψει ένα τραγούδι. Είχες πια ένα δικό σου τραγούδι. Ένα τραγούδι για σένα. Ένα τραγούδι για σένα! Κάποιος το έγραψε για σένα. Το τραγούδησε για σένα. Το ηχογράφησε για σένα. Και στο έδωσε. Δώρο. Γενεθλίων. Το ήθελα πολύ να στο δώσω. Και το ετοίμαζα μέρες. Και το έγραφα μέρες. Και άρχισα ξανά να γρατσουνάω κιθάρες για να στο παίξω. Και στο χάρισα. Κράταγες ένα τραγούδι με κόπο. Κι αγάπη. Και έρωτα τυφλό. Κι αλλοπαρμένο. Και ξέφρενο. Και ανακατεμένο με μια πολύχρωμη επιθυμία για θλίψη. Αυτή η θλίψη! Και ήρθαν τα γενέθλια. Και στο έδωσα. Και το πήρες. Και το έχωσες στην μαύρη αθλητική σου τσάντα. Και το έχωσες βαθιά. Και δεν ξέρω. Η ιστορία για μένα τελειώνει εκεί. Μπορεί να σου έχουν ξαναγράψει τραγούδι, σκέφτηκα. Και μου φάνηκε λογικό γιατι είσαι πλάσμα γραμμένο σε ποίημα. Και μου φάνηκε λογικό να μην πεις τ