HOT CHOCOLATE AT THE BALCONY

'Ημασταν πολλοί. Κόσμος. Ντόπιοι, τουρίστες ανάμικτα. Στην κεντρική πλατεία. Κόντευαν Χριστούγεννα. Δύσκολη επόχή, μα οι γιορτές λίγο το φως και λίγο ο χειμώνας δίνουν μια νότα ξεχασιάς και αφηρημάδας. Μέσα σ' αυτή την αφηρημάδα ξεχάσαμε το ρίσκο του πλήθους. Τα πλήθη μισούν. Τους πολλούς χαρούμενους ανθρώπους  μαζεμένους. Εμάς μισούν που έχουμε μάθει να ξεπερνάμε και να ξεχνάμε και να επιβιώνουμε με νύχια και με δόντια και με τα ίδια μας τα δάχτυλα  σπρώχνουμε τα χαμόγελά μας  και με τα ίδια μας τα χέρια  διαλέγουμε τα ωραία μας ρούχα  τα φωτεινά κι όχι τα μαύρα. Σε μας στοχεύουν που δοξάζουμε πιό συχνά την ανεμελιά- όχι τη χαζομάρα!- και μπορούμε τη μια στιγμή επώδυνα  με θρήνους να σκεφτόμαστε όλα τα παιδιά του κόσμου και την επόμενη να γελάμε δυνατά ξορκίζοντας κάθε δυστυχία σ' ενα ποτήρι φτηνό κρασί. Εμάς θέλουν να σκοτώσουν που τριγυρνάμε στις αγορές και στις πλατείες της πόλης και σκορπάμε ομορφι

Όπως οι εποχές επαναλαμβάνονται και διεκδικούν την αναβίωση των λαθών μας και την ακύρωση της αναπόλησης σαν μακρινού κι αλλοτινού συμβάντος μνήμη, έτσι κι ο κάθε θάνατος παιδιού και μάνας και πατέρα. Δεν ψάχνει φταίχτες η εποχή μας, δεν την αγγίζει ο αρχηγός του κόσμου και τα έθνη που ενώθηκαν να σώσουν τους φτωχούς και άμοιρους λαούς των δικτατόρων. Δεν της αρκούν οι εικόνες της εποχής μας, κι άλλες φέρτε της και πλάνα δραματικά και κοντινά των διακορευμένων κόρων δώδεκα χρονών και των παραμορφωμένων παιδιών του πολέμου. Δεν έχει εποχή ο πόλεμος. Έχει αντοχή. Ο πόλεμος έγινα εγώ. Και εσύ. Εμείς που ξεχνάμε τον πόλεμο είμαστε η τροφή και το μεγάλωμά του. Δεν αλλάζει ο πόλεμος. Μετακομίζει. Από γειτονιά σε γειτονιά και τρώει τα παιδιά μας και τα παιδιά του κόσμου. Τα παιδιά που παίζουν στον δρόμο όπως παίζαμε εμείς και που τυχαία γλιτώσαμε από την μετακόμισή του. Δεν έχει αλλαγή η εποχή, Ίδια κι απαράλλαχτη μας συναντάει σκυφτούς και διαθέσιμους χ