HOT CHOCOLATE AT THE BALCONY

Κάνω φίλους τα αγρίμια. Τα ακολουθώ. Θέλω να με μαθαίνουν. Θέλω να με διδάσκουν. Να μου δείχνουν πως να μη φοβαμαι τη σκιά μου. Να μου μαθαίνουν τις αισθήσεις. Κάνω φίλους τα αγρίμια. Έχουν τα ένστικτα δυνατά κουρδισμένα. Κι ακούνε τους ήχους. Και βλέπουνε τα χρώματα. Και θυμώνουν. Και εξαγριώνονται. Και σ΄ εκτιμούν. Αγαπάνε τα αγρίμια. Μ΄ ένα δικό τους τρόπο. Αλλά αγαπάνε. Πολύ. Και βουτάνε. Και πληγώνονται. Κάνω φίλους τα αγρίμια. Κολυμπάνε στα βαθιά. Και επιβιώνουν. Ζούν ήρεμα τα αγρίμια. Γιατί ξέρουν. Αγαπώ τα αγρίμια της ζωής μου. Τα θέλω κοντά μου. Είναι ζεστά. Πίνουν αλκοόλ - το λένε τσάι. Καπνίζουν. Σε κοιτάνε στα μάτια. Συμφωνούν πολύ. Κάνω φίλους τα αγρίμια.

Κρατούσα ένα μήλο. Είχα δαγκώσει μία φορά. Δύο. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι το γεύτηκα. Κι ηταν η ώρα που το ήθελα. Είχα στυφό στόμα. Και τα υγρα του καταπράσινου μήλου μου έπρεπε να βρέξουν   και την πιο απόκυρφη ίνα από τον ουρανίσκο μου. Αλλά έπεσε. Το μήλο έπεσε. Γλίστρησε από το χέρι μου. Εγκατέλειψε τα δάχτυλά μου και έπεσε κάτω. Στον δρόμο. Και τα δάχτυλά μου έμειναν να κρατούν ένα αόρατο μήλο. Και ο ουρανίσκος έμεινε να περιμένει την τρίτη και την τέταρτη δαγκωνιά. Κι έμεινα εκεί. Δεν υπήρχαν πολλά να γίνουν. Το μήλο μπορούσε να πλυθεί και να φαγωθει - αλλά με την αέναη  και ατέρμονη σκέψη ότι αυτο το μήλο κάποτε είχε πέσει κάτω, εγκαταλείποντας  τις ανάγκες μου. Ή να αρπαχθεί με βία και να πεταχθεί. Το μήλο, και κάθετί που ηδονεί, είναι για να μας αφήνεται χωρίς δεύτερες σκέψεις. Χωρίς παρελθόντα συμβάντα που επηρεάζουν την απόλαυση. Και επειδή το μήλο είναι για να φαγώνεται ολόκληρο μέχρι το δόντι να φτάσει στο κουκούτσι, καλύτερα πέτα το μόλις δεύτερη αφη απ´ τη δικιά

Τον χειμώνα είμαι πουλί. Και φεύγω. Πετώ μακριά κι εξαφανίζομαι. Αν με ψάξεις θα με βρεις  ανάμεσα στα σύννεφα. Θα ταξιδεύω να βρώ τον ήλιο που μου πήρε ο χειμώνας. Τον χειμώνα είμαι πουλί. Αφήνομαι στο κρύο μα θέλω για παρέα τη ζεστή καρδιά  του καλοκαιριού μου. Τον χειμώνα είμαι πουλί. Και ψάχνω το καλοκαίρι μου. Δε θέλω φωλία τον χειμώνα. Θέλω ταξίδια. Και συντροφιά. Θέλω σμήνη να με περικυκλώνουν και να φτιάχνουμε σχήματα φαντασμαγορικά. Τα σύννεφα θέλω να με κρύβουν και τον αέρα να με παρασέρνει. Τον χειμώνα είμαι πουλί. Αν με θες, θα με βρεις στον ουρανό. Τα δέντρα και τα γυμνά καλώδια δεν με χωράνε πιά. Τον χειμώνα είμαι πουλί. Αν με θες γίνε σύννεφο μαύρο, τρομερό και με βροχές. Μόν ο τότε θα με παρασύρεις. Θα με βρέξεις. Θα με αλλάξεις. Θα με κρατήσεις. Θα με αγκαλίασεις. Θα με έχεις. Αλλιώς τη ζέστη του καλοκαιριού θα αναζητήσω σε άλλη γη. Κάπου μακριά. Τον χειμώνα είμαι πουλί. Βουτάω από ψηλά και σκίζω τον αέρα με κραυγές.

Τι παιδιά που είμαστε. Θέλουμε παιχνίδι. Θέλουμε γκρίνια. Θέλουμε φιλί στο μάγουλο. Θέλουμε να 'χουμε. Θέλουμε να ΄χουμε να δίνουμε. Θέλουμε να μας δίνουν. Όλα τα θέλουμε. Και τα θέλουμε χτες. Δεν είναι που δεν τα έχουμε. Δεν είναι που δεν μας δίνουν. Άπλειστα παιδιά. Άπλειστα για λατρείες. Άπλειστα για υπερβολές. Και κόσμο. Και μοναξιά. Και στεριά. Και ωκεανό. Και ομορφιά. Και ασχήμια. Και σκοτάδι. Και σκιά στο πάτωμα. Και τα καταφέρνουμε καλά. Τα βρίσκουμε. Και τα ΄χουμε όλα. Δεν το ξέρουμε. Μα τα ΄χουμε όλα. Και γη. Και σελήνη. Φτάνει που δεν ξέρουμε πως είμαστε ακόμα παιδιά που κυνηγάνε τον ήχο της βροχής. Φτάνει που κάποια παιδιά βλέπουν ακόμα τις στάλες στο παράθυρο. Φτάνει που ακόμα κάποια παιδιά ενθουσιάζονται. Ναι. Φτάνει αυτό και περισσεύει. Φτάνει που ακόμα κάποια παιδιά ενθουσιάζονται.

Για άλλη μια φορά. Δεν κατάφερα να μου στερήσω το καληνύχτιο τσιγάρο. Δεν καπνίζω τακτικά αλλά μια ανάγκη με σπρώχνει σε μια ηδονή που δεν μου ανήκει. Το απολαμβάνω σαν δώρο Χριστουγέννων το πρωι κάτω απ' το δέντρο. Χωρίς δέντρο. Χωρίς περιτύλιγμα. Χωρίς ειδική γιορτή. Εγώ είμαι η ειδική γιορτή. Η ξεχωριστή στιγμή της καπνίλας στο δωμάτιο, είμαι εγώ. Μου αρέσει που μοιράζομαι κάτι με μένα. Ταχύ δώρο σε ανύποπτη στιγμή. Κι όλο λέω δεν κάνει. Δεν πρέπει. Μα είναι γλυκό το αίσθημα όταν κάτι σου ανήκει και σε εξουσιάζει ταυτόχρονα. Φριχτό απομεινάρι μιας ατέλειωτης μοναξιάς. Γαμώτο. Καμία δύναμη δεν ασκώ στην εξουσία. Καμία απαγόρευση. Καμία ντροπή. Καμία φειδώ. Λυπάμαι που δεν τα κατάφερα σε αυτό. Δεν στεναχωριέμαι. Λέω, λυπάμαι. Κι αυτό εννοώ. Και το αύριο πάλι κλειστό. Με ζητήματα που απαιτούν λύση. Κρίμα. Δεν θα ΄ρθει. Η λύση είναι η φραγή της εξουσίας στην ατέρμονη μοναξιά μου. Τίποτα άλλο. Γαμώτο. Δεν τα κατάφερα και πάλι. Καμία

Κάπου κάποιος πεθαίνει. Μόνος του. Πέφτει στο πεζοδρόμιο και σηκώνει το στήθος στον ουρανό. Εκεί που πάει; Σπάει τη μέση και τεντώνει τα πόδια μπροστά. Εκεί που πήγαινε; Έχει τα μάτια ανοιχτά αλλά το κεφάλι του είναι γερμένο προς τα πίσω. Εκεί απ΄ που ερχότανε; Κάπου, κάποιος πεθαίνει. Πολύ μόνος του. Με ένα μαύρο παντελόνι και ένα καρό πουκάμισο. Κι ούτε κανένας τόλμησε να ρωτήσει. Κι ούτε κανένας δεν γύρισε το βλέμμα. Κι ούτε κανένας. Κι ούτε εγώ. Μπροστά μου ένας κύριος πεθαίνει. Μόνος του. Είμαι εγώ.

Μην το κρατάς τόσο σφιχτά. Δεν πάει πουθενά. Αμα θέλει, θα μείνει εκεί που είναι. Άμα θέλει, θα κάνει και μια γύρα. Αμα θέλει, θα ξανάρθει. Μην το κρατάς τόσο σφιχτά, τη δουλειά του πάλι την κάνει. Θέλει απαλά, αλλιώς θα εκραγεί  και θα χυθεί το καυτό απ´ έξω. Πάνω σου. Θα σε κάψει. Άμα θέλει, θα σε τραυματίσει. Άμα θέλει, θα το θυμάσαι για καιρό. Άμα θέλει. Μπορεί και να μη θέλει. Τότε πιάστο και χύστο εσύ. Μην περιμένεις να χυθεί  μόνο του - τα είπαμε ξανά. Μόνο μην το κρατάς τόσο σφιχτά. Απαλά ακούμπησε το χέρι κι αυτό ξέρει να μένει. Ξέρει να σου κάνει αυτο που θες, αυτο που πρέπει. Τα ξένα σώματα δεν θέλουν καμία πίεση. Αλλιώς κοχλάζουν, στριφογυρνάνε, ξεχύνονται παντού και σε τραυματίζουν.

Το μάτι, ό,τι κι αν θέλει η καρδιά, πέφτει στο ωραίο με φόρα και το αιχμαλωτίζει. Το αποθηκεύει στο μυαλό και το ανασύρει για να γλυκάνει τη σκέψη του. Κι είναι η αιχμαλωσία  διαδικασία τολμηρή. Γιατί το ωραίο έχει κι αυτό μάτια και βλέπει  κι αναποκρίνεται -ή όχι. Αλλά το ωραίο ποτέ δεν κρύβεται. Θέλει να ξέρει πως είναι το ωραίο και να το υπογραμμίζει ανα πάσα στιγμή. Έτσι είναι τα ωραία. Κι όσο κι αν δεν θέλουμε, τα αιχμαλωτίζουμε. Και τα σκεφτόμαστε Και βασανιζόμαστε. Τι σχέση κι αυτή, που ο αιχμάλωτος διασκεδάζει και ο κυνηγός βασανίζεται. Μέρες και μέρες τώρα που το ωραίο δεν φθείρεται στο μυαλό. Κουράστηκα με τα ωραία που σου μένουν στο μυαλό αλλά δεν είναι δικά σου. Θέλω ένα δικό μου.  Το δικό μου ωραίο. Που θα ξυπνάω και θα ΄ναι εκεί και θα το 'χω αιχμαλωτίσει και στο μυαλό και στα χέρια μου. Δεν θέλω να μου ανήκει το ωραίο- δεν είμαι εγώ για τέτοια περιουσία. Αλλά θέλω να το αγγίζω  και να εί