HOT CHOCOLATE AT THE BALCONY

Σε φοβάμαι ρε. Εσένα. Ναι. Εσένα που με κοιτάς εξονυχιστικά και με εγκρίνεις ή όχι. Εσένα που γελάς κρυφά πίσω από παλάμες βρώμικες και δάχτυλα χρησιμοποιημένα. Εσένα που τρομάζεις και αλλάζεις πορεία στο νεκρό πεζοδρόμιο. Σε φοβάμαι ρε. Σε φοβάμαι πολύ. Κι αν με δεις με το κεφάλι ψηλα δεν είναι που το χω έτσι για μένα. Αλλά για σένα. Για να μην μπεις στο μυαλό μου και μου γαμήσεις κάθε χτισμένο εκατοστό ζωής. Για να μην έχεις πρόσβαση ρε στην λογική και στην ψυχή και στο σώμα μου. Δεν θέλω εσένα που φοβάμαι να σε βάλω στη ζωή μου. Σε φοβάμαι ρε. Πολύ. Κι αν δεν το καταλαβαίνεις αυτό που κάνεις, ναι, και το κάνεις συνέχεια, έτσι δεν κάνουμε δουλειά. Σε φοβάμαι ρε κριτή. Σε φοβάμαι και σε απομακρύνω γιατί η σιωπή μόνο έτσι με επισκέπτεται. Σε φοβάμαι ρε και σένα και τα επίθετα και τις κατηγορίες και τις τοποθεσίες σου. Δεν με θέλουν και δεν τις θέλω τις καρτελίτσες. Τι με κοιτάς; Δεν ξέρεις πως σε φοβάμαι; Ναι ρε σε σένα μιλάω; Τι;

Έλα και ξύπνα με. Έχει φύγει κι ο Σεπτέμβρης πριν του πω "γεια καλωσήρθες". Και τωρα να 'μαι του λέω με δυσκολία αντίο. Απ´ τη μια το φχαριστιέμαι γιατί δεν είναι ο Σεπτεμ´βρης φίλος σταθερός. Άλλοτε τρελός κι άλλοτε ήσυχος. -Για κοίτα! Μου θυμίζει εμένα. Και σένα.- Από την άλλη στεναχωριέμαι. Αυτη η αστάθεια είναι που με πετάει στα βαθιά μου και πνίγομαι. Και δεν θέλω άλλο πνίξιμο θελω ελευθερία. -Έχεις να μου δώσεις; Έλα και ξύπνα με αν έχεις να μου δώσεις ελευθερία. Αλλιώς άσε με να κοιμάμαι ανέγγιχτος και μονός. Έλα και ξύπνα με  αν έχεις να μου δώσεις. Αλλιώς άσε με  ήσυχο και τρελό και με τα μάτια ανοιχτά, μπροστά σε ένα φθινόπωρο πιο απότομο  κι από χείμαρρο τον Απρίλη - εκει που λιώνει το χιόνι. Έλα και ξύπνα με γαμώτο. Απαλά ή με φασαρία. Γλυκά ή άγαρμπα. Απλά, έλα και ξύπνα με το πρωί.

Κράτησα την ανάσα μου για ένα λεπτό. Γούρλωσα τα μάτια στο τελείωμα της ζωής μου και ξεψύχησα. Ξεψύχησα πέντε, έξι φορές. Εκεί στον γκρεμό της ζωής όλα μου φάνηκαν μηδενικά κι ασήμαντα. Λόγια, λέξεις, πράξεις που ειπώθηκαν και έγιναν, μοιάζουν μικρά, τιποτένια. Τότε, μόνο τότε, στο απόλυτο χάσιμο του εαυτού μου με βρήκα. Με ανακάλυψα. Είδα ό,τι με αγγίζει να διογκώνεται και να με αγκαλιάζει. Να με κλείνει στο κουκούλι του και να με μεταμορφώνει. Μεταμορφώθηκα. Κι αμα θες να με βρεις ψάξε στην αιώρηση: Στην μικρή αλλά τόσο απόλυτη αιώρηση της στιγμής που νιώθεις πλήρης. Εκεί, ίσως αγκαλιαστούμε. Εκεί, ίσως ξεχάσω. Εκεί, ίσως.

Κρύβομαι πίσω από μπογιές κι ονόματα να μη με βλέπει η νύχτα γυμνό. Δεν κρίνει η νύχτα, σαν τη μέρα. Κουβαλάει μια ελευθερία, σαν από πάντα. Σαν να ΄χει νικήσει του φόβους της και τις προκαταλήψεις. Μα σαν σε δει η νύχτα γυμνό σε κατασπαράζει. Σου στέλνει σκέψεις να καίνε και εικόνες που το μυαλό βασανίζουν. Και βάλε αλκοόλ. Και στρίψε τσιγάρο. Τίποτα δεν σε σώζει. Δεν ξέρω τι κατάλαβες μέχρι τώρα από τη νύχτα αλλά δεν είναι βετζετέριαν. Η νύχτα θέλει σάρκα και δέρμα και σάλιο και τρίχες να φέυγουν και ήχους και ανάσες. Δεν θέλει η νύχτα μοναξιά αλλιώς σε έφαγε με τη μία. Η νύχτα είναι αιμοβόρος τόπος. Με τη μία σε κάνει χίλια κομμάτια κι η μέρα αδύναμη και φθινοπωρινή δεν μπορεί να σε κάνει πάλι ένα. Τη νύχτα βάφομαι με μπογιές και σε νικώ. Τη νύχτα αλλάζω ονόματα και κρύβομαι. Τη νύχτα μπορώ να με αγαπήσω. Τη νύχτα θρύψαλλα σε κάνω και σε κρύβω επιμελώς κάτω από το τραπέζι. Τη νύχτα έχει δύναμη το σώμα. Έχει σκοπό. Μα χωρίς μέρα, τι να την κάνε