HOT CHOCOLATE AT THE BALCONY

Έχεις καταλάβει τίποτα απ' την ανατολή του ήλιου; Έντονα χρώματα. Πύρινη λαίλαπα έτοιμη να φωτίσει το σύμπαν- χωρίς αντάλλαγμα. Ομορφιά. Αποθεωτική ανάδυση μιας φύσης που καλπάζει. Εκθαμβωτικό, φλεγόμενο νόμισμα- αποπληρωμή μιας δύσκολης νύχτας. Καθημερινά. Ακούραστα. Ο ήλιος μιλάει. Εγώ μπορώ. Εσύ γιατί όχι ;

Ησυχία.  Από αυτές που πετσοκόβουν τις ψυχές και τα μυαλά. Κάπου στο βάθος μια θάλασσα που δεν μπορεί να ξεπλύνει ούτε την πιο ασήμαντη αμαρτία. Αστραπές τσακώνονται με τα νερά της και κεραυνοί ανάβουν για να επιβάλουν την τάξη - τους - στην ακάματη ησυχία. Στον δρόμο δεν περνάει κανείς παρά μόνο κάτι ξεχασμένα αμάξια, φαντάσματα, που σε κλωτσάνε με το ζόρι σ´ άλλες δεκαετίες. Γατιά που γδέρνουν το παράθυρο και ζητάνε τη ζέστη του καναπέ σου. Κι εσύ δεν την δίνεις γιατί την έχεις χρυσοπληρώσει την ησυχία για να σε τυρρανάει. Τοπίο βίας, και κάπου πιό πέρα ένα δέντρο να σου κόβει τη θέα. Κανένα ερώτημα δε χωλαίνει τη στιγμή. Κανένα γαμημένο ερώτημα -  μετά από πολύ καιρό- δεν καταπιέζει και δεν επιβάλλεται στην ήρεμη -πια- σκέψη μου. Κανένα. Καμία εξωσωματική και εξωνοητική βιαιότητα δεν διαπράτεται εις βάρος της  απόλυτα και αυτονόητα δικής μου στιγμής με τον ορίζοντα, και τα καιρικά του φαινόμενα. Αυτό - ίσως - έχει ακουμπήσει  την πολύ ψηλή νό

Το πέλαγος δε μίλησε ποτέ. Και τι να πει; Γιατί να ενδώσει και να απαντήσει σ´ ο,τι του προσάπτουμε οι άνθρωποι; Το πέλαγο ξέρει την ομορφιά  και τη δύναμή του. Ξέρει την ισχύ της ύπαρξής του και σε αφήνει καθηλωμένο  με το πρώτο αγριεμένο κι αφρισμένο κυματάκι που θα φτύσει. Δεν το ξέρουμε ακόμα πόσο μικροί είμαστε. Ούτε να κρυφτούμε μπορούμε ούτε να ουρλιάξουμε. Έχεις προσέξει πως σβήνει η φωνή σαν τη ρίξεις στο πέλαγο; Κολυμπάς. Δες τον εαυτο σου από ψηλά. Πιο ψηλά. Και πιο ψηλά. Μικρός. Πολύ μικρός για να τραγουδησεις. Θυμήσου σαν φτάσεις στη στεριά να είσαι ταπεινός. Να ξέρεις πως κάπου υπάρχουν πελάγη κι ωκεανοί που μπορουν να σε εξαφανίσουν - να σε καταπιούν, εν ριπή οφθαλμού. Δεν έχω δει ποτέ μου υπερόπτη ναυτικό. Κι αν είδα Είναι που επέζησε του πελάγου πολλές φορές. Είναι που στάθηκε τυχερός. Γί αυτή του την τύχη καυχάται ο υπερόπτης ναυτικός. Γι ´ αυτή του τη μεγάλη τύχη. Για τ´ άλλα - τα μεγάλα- είναι ταπεινός και σκυβει το κεφάλι. Δεν σταματά πουθενά! Τίποτα δεν τον σταματ

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμούνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα! Αν ο Θεός μου  δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα

Φοβάμαι τα λάθη που αλλάζουν ονόματα, τα δάση που καίγονται γρήγορα και τα νερά που πριν ανασάνεις σε πνίγουν. Κοιμάμαι ανήσυχος χωρίς φως να καίει γιατι τις μέρες τα πρωινά ειναι βουτηγμένα στον ήλιο. Φοβάμαι, εκει γύρω στις έξι το πρωί που η νύχτα έχει πιει κι αλλάζει πρόσωπο - γλυκαίνει. Κρύβομαι για να μην συναντήσω εμένα παλι και φοβηθώ κι ουρλιάξω και τρομάξω απ´ το ουρλιαχτό. Απλώνω τα χέρια στο πλάι και τα κρατάω μέχρι να πονέσω. Έτσι για να θυμηθώ πως είναι να αισθάνεσαι. Βρέχομαι τις μέρες με καταιγίδα ξαφνική επειδή τότε καταλαβαίνω πως μου ´χε λείψει.  Θυμώνω και ξαναθυμώνω με όσα δεν έχω τολμήσει να κάνω. Να σε φιλήσω νωρίτερα. Να σε διώξω νωρίτερα. Να σηκωθώ νωρίτερα. Φοβάμαι τα λάθη που αλλάζουν ονόματα. Σήμερα εσύ το λάθος. Αύριο εκείνο και τούτο. Κλείνω τις πόρτες σφαλιστά να μην μπαίνει κανεις  και μετα αναρωτιέμαι που να πήγαν όλοι. Στριμώχνω τα ρουχα μου στην ντουλάπα κι έτσι το δωμάτιο κου φαίνεται καθαρό. Φοβάμαι τα λάθη που αλλαζουν ονόματα. Μα ιδια κι απαράλλαχτ