HOT CHOCOLATE AT THE BALCONY

Διαφορετικός κόσμος. Άλλος. Μπαίνεις στο σπίτι και μια άλλη μουσική, χαρούμενη, ενθουσιώδης σε υποδέχεται. Χαμόγελο στ´ αυτιά και φωνή στα ύψη. Χαίρεσαι που το έχεις αυτο στη ζωή σου. Και ποιος δεν θέλει μια ζεστη  Υποδοχη κάθε που μπαίνει σπίτι του. Χαρά στα ουράνια και κατανόηση ακόμα πιο πέρα. Μια διαίσθηση, μια γνώση για σένα και το μέσα σου. Ένας κάποιος που πριν λίγο καιρο δεν ήξερες καν. Ενας φίλος. Ένας καθημερινός κρίκος σύνδεσης των αυτών και των εκείνων. Ένας πασπαρτού συγκάτοικος. Μια θετική, ξινή ανα διαστήματα, αλλά θετική φυσική τάση. Ένας κόσμος κλεισμένος μέσα του γεμάτος όνειρα και φιλοδοξίες. Ένας φίλος. Αυτιά όλο του το σώμα για το δικό σου πρόβλημα. Βράδια με κλάματα να σου φτιάχνει χαμομήλι και να σε ρωτάει ξέροντας αλλά γνωρίζοντας και πως να στο αλαφρυνει " τώρα γιατί κλαίς;". Ξέρει πότε και τί. Σκληροπυρινικός και συναισθηματικός. Υπερπαραγωγή αλλά και λόου μπάτζετ. Συνδυασμός λιμάνι κι αλάνι αλλα σαλόνι και μποτέ. Σπάνια περίπτωση ταλαντούχου ατόμου.

Πόσο σκληρά κι επώδυνα με βασανίζουν τα φώτα των σπιτιών, το βράδυ. Η σκέψη μου πλάθει εικόνες έρωτα και με σκοτίζει. Με βουρκώνει. Που θα πάει, θα αφήσω κι εγώ το φως μου μια μέρα ανοιχτό. Κι όχι από αϋπνία. Ούτε θα το ´χω ξεχάσει. Θα το χω για να σε βλέπω σαν κοιμάσαι. Όταν έρθεις. Αν.

Είναι επικίνδυνο το ηλιοβασίλεμα. Κρατάει κλειδιά και ξεκλειδώνει αισθήσεις που έχεις ξεχάσει. Τις αφυπνίζει ύπουλα. Και καθώς αμέριμνα το ατενίζεις, θυμάσαι. Όχι πρόσωπα. Όχι καταστάσεις. Αισθήσεις αφυπνίζει. Ή αν θες καλύτερα αναμνήσεις αισθήσεων. Κι είναι επικίνδυνες οι αναμνήσεις. Κι είναι επικίνδυνες οι αισθήσεις. Στο ψιθυρίζει η καρδιά αυτό που θέλει, εμμονικά και ανα τακτά διαστήματα, ανάμεσα στο κάθε "είμαι καλά" που της λες. Δεν θέλει ούτε η καρδιά ούτε το σώμα αναμνήσεις αισθήσεων. Θέλει αυτες τις ίδιες παρούσες, ισχυρές, επιβλητικές. Θέλει η καρδιά την αφή. Θέλει την γεύση. Θέλει να μυρίσει για να συγκινηθει. Θέλει να ακούσει. Η καρδιά θέλει να βλέπει εικόνες. Καινούργιες, φρέσκες, ζωντανές. Είναι επικίνδυνη η καρδιά χωρίς αισθήσεις. Είναι επικίνδυνες οι αισθήσεις που παρήλθαν. Ειναι επικίνδυνο το ηλιοβασίλεμα. Μα αλήθεια, κι αυτό, τί φταίει;

Εκει που βρίσκεις θάλασσα να κολυμπάς. Πιο πέρα τα σύννεφα έχουν άλλα σχέδια. Κι εσυ άλλες προσδοκίες. Γί αυτο εκεί που τα νερά  ηχούν και τραγουδάνε, βούτα. Αλλιώς πάρε την πραμάτια σου και τράβα στην πόλη. Στον χαμό. Μην περιμένεις τον ήλιο να σου ζεστάνει το νερό. Η θάλασσα είναι ψυχρή γυναίκα και δεν τη νοιάζει η δικιά σου ζεστασιά. Θέλει να σε δει να τολμάς  και να βουτάς και να το απολαμβάνεις το κρύο της νερό. Αλλιως δεν σ´ αγκαλιάζει. Έτσι είναι οι θάλασσες.  Δίνουν σε αυτόν που δίνεται. Και φτύνουν αυτόν που κρύβεται στο πετσί του. Στο ξαναλέω: Εκεί που βρίσκεις θάλασσα, να κολυμπάς.

Δερμα σταρένιο. Σαν απ´ τον ήλιο καμένο. Όχι ακριβώς. Τσουρουφλισμένο, ίσα για να προκαλέσει το βλέμμα. Μαλλια μακριά, λυτά στο στήθος. Δυο μάτια όλο μελαγχολία με κοιτάζουν κατάματα  και με ζητάνε να τα φιλήσω. Ένα ένα να τα κάνω να χαμογελάσουν. Μέτωπο ζαρωμένο προς το κέντρο και φρύδια σμιχτά, σαν να με ρωτάνε "θα ´ρθεις;". Κι αυτά τα πράσινα βαθιά σκαμμένα μάτια που όλο αναίδεια ακόμα με κοιτούν και με προσκαλούν σε ένα παιχνίδι  που ποτέ δεν έχω παίξει. Μη χαμηλώνεις το βλέμμα. Μην το πας αλλού. Εγω θα γίνω για σένα άρωμα και αφρός στα μαλλιά σου. Εγώ θα είμαι η χτένα που θα λύνει τους κόμπους στα μαλλιά σου. Εγώ θα είμαι η μυρωδιά κι ο ιδρώτας σου. Θα ρουφήξω εγώ νερό απ´ την πηγή σου και θα ξεδιψάσω για δέκα ζωές. Και δεν θα μου είναι αρκετό. Θα θέλω συνέχεια το νερό σου, πηγή μου. Και τα μαλλιά σου για μαξιλάρι θέλω. Και τα μάτια σου θέλω, να με κυνηγάνε όπου κρυφτώ. Σαν ελάφι θα ξεφεύγω κι εσύ θα με κοιτάς ολοένα πιο βαθιά, πιο απροκάλυπτα, πιο διεκδιητικά. Όλοι σε θ

Μέρες που πέρασαν χωρίς άδειασμα της σκέψης. Μέρες τώρα που με βρήκαν χωμένο σε υποθέσεις άλλων, όχι τρίτων, αλλά άλλων. Μέρες όμως με δυναστεύει ένα: Η ζωή δεν είναι γεμάτη αντιθέσεις αλλά αντιφάσεις. Δεν είναι μόνο που η μέρα μπαίνει στη νύχτα και το φως στη σκιά (και δεν μιλάω ρεαλιστικά), είναι που η ίδια η ζωή καθώς σου αποδεικνύει περίτρανα πόσο δίκιο είχε που σε έριξε εκεί που σε έριξε, ταυτόχρονα/παράλληλα προβάλλει με μεγάλη επιτυχία σε ενα λευκό τοίχο,κάπου εκεί κοντά, κάτι που συγκρούεται με την πρώτη της κουβέντα. Κι όχι μόνο αυτό αλλά εσύ θες να ξέρεις και τα δύο. Και το ξέρει η ζωή. Γι' αυτό το κάνει. Τη μια στιγμή είσαι γεμάτος γνώσεις και την άλλη στιγμή αισθάνεσαι πως δεν ξέρεις τίποτα. Κάποιον/κάτι στέλνει που το κάνει. Και δεν είναι αντίθεση αυτό. Είναι αντίφαση. Δεν μας αφήνει να ησυχάσουμε στην πέτσα μας, να πούμε "α, εδώ είμαστε", να ζήσουμε για λίγο μια ψυχραιμία, μια απανεμιά.  Όχι πρέπει στην ίδια πρόταση να τσακωθεί με τον εαυτό της. Στο ίδι

Φοβάμαι τη μέρα της έκρηξης. Τη μέρα της μεγάλης έκρηξης του μαγνητικού θυμού μου. Έλκει και ρουφάει ο θυμός τις καταστάσεις και τα λόγια. Τα ρίχνει βαθιά και κάνει πως τα ξεχνάει. Συσπείρωση στον πυθμένα των αναμνήσεων και των σκέψεων που δεν προέβαλαν ποτέ την ισχύ τους την ώρα που πυροδοτήθηκαν. Τη φοβάμαι τη μέρα αυτή. Την φοβάμαι πολύ. Αλλα την περιμένω.

Μπορείς να αγοράσεις όσα λουλούδια θες. Ο κήπος θα αργήσει να γίνει. Θέλει κόπο και φροντίδα. Δεν γίνεται ο κήπος με το πλήθος των λουλουδιών αλλά η φροντίδα σου φτιάχνει τον κήπο. Η υπομονή και η αγάπη για την ζωή του κάθε λουλουδιού ξεχωριστά. Κήπος είναι πια, τα πολλα λουλούδια μαζί, όταν εσύ τα έχεις εμποτίσει με καθημερινή περιποίηση. Αλλιώς αυτά μαραίνονται - και όχι κήπος, ούτε φυλλαράκι δεν μένει να σου κρατάει συντροφιά. Φρόντισε τα λουλούδια σου. Θέλουν να τους δίνεις νερό καθημερινά ειδικά όταν σφίγγουν οι ζέστες. Χάιδεψε τα στο φως της νύχτας και μίλησέ τους. Τα λουλούδια διαλέγουν πότε θα γίνουν κήπος. Το καταλαβαίνεις; Τα πέταλα συνωμοτούν και σε επιβραβεύουν. Μην είσαι τσιγγούνης με τα λουλούδια σου. Δώσε και λίγο παραπάνω. Για να κάνεις κήπο θέλει τρόπο και κόπο και αφοσίωση. Ξανά: Μπορείς να αγοράσεις όσα λουλούδια θες. Ο κήπος θα αργήσει να γίνει.