HOT CHOCOLATE AT THE BALCONY

Αγαπώ καθετί αιρετικό. Καθετί που με αναστατώνει.  Που με προκαλεί. Που με προβοκάρει. Αγαπώ την ηδονή της έκπληξης και της έντασης και της υπερβολής. Αγαπώ την υπερβολή όταν αυτή με έλκει και με προσκαλεί σε ένα παιχνίδι ανταισθήσεων. Αγαπώ καθετί αιρετικό και λάγνο. Καθετί προκλητικά απλό και αξιοζήλευτο. Αγαπώ να αγαπώ την τόλμη. Αγαπώ να αγαπώ το θάρρος που νικά το θράσος. Αγαπώ το θαρρετά αιρετικό κάτι- που με βάζει σε σκέψεις, αφου πρώτα με έχει φέρει στα όρια των αισθήσεών μου. Αγαπώ την απλότητα στο αιρετικό. Αγαπώ τον τρόπο που με νικάει με αυτήν και με βάζει στη θέση μου. Αγαπώ καθετί αιρετικό  και απροκάλυπτα αμαρτωλό.

Πόσα όνειρα χωράει μια θάλασσα. Πόσες χιλιάδες τελευταίες σκέψεις και πόσες απελπισμένες αναπνοές. Πόσα δάκρυα αποχωρισμού να αντέξει μια τόση δα κουκκίδα στον χάρτη; Γιατί δεν έχει πλημμυρίσει ακόμα; Γιατί δεν έχει βγει στη στεριά με όλα αυτά τα πανικόβλητα χέρια και πόδια  που έτρεξαν να σωθούν απ´ τη μανία της, και να μας οδηγήσει κι εμάς στον βυθό της; Που πάνε τα όνειρα όταν βραχούνε; Που πάνε τα παιδιά μας όταν φεύγουν απ´ το σπίτι; Που πάει η μικρή κι ασήμαντη καθημερινότητά μας όταν εγώ κι εσύ συνεργούμε σε μια δολοφονία; Που πάει η ψυχή μου μετά τον θάνατο αυτου που έχω σκοτώσει; Τι να κάνω; Να φωνάξω; Ειμαι λίγος. Να μιλήσω; Είναι λίγος. Να τολμήσω; Είμαι λίγος. Τι να φτιάξω; Τι να αλλάξω;

Αντιδραστική εφηβεία, σε ποιά του μυαλού τάχα κρυψώνα χορεύεις τα τραγούδια του ξεσπάσματος σου και μας κοροϊδεύεις κοιτώντας μας να λυγίζουμε μπροστά σε ό,τι σε θυμίζει; Σπρώξε μας στην πίστα των πιο έξαλλων ακουσμάτων σου κι ασε μας να χτυπηθούμε σαν ανέραστα κατσίκια στα άγρια βουνά μιας θλιμμένης ενηλικίωσης. Χόρεψε ρε. Χόρεψε μέχρι να πονέσεις την καρδιά σου απ´ τη μοναξιά των γύρω και τη δικιά σου. Πρωί σε μια θλιβερή πλατεία. Απουσία.

Να έχεις ταυτότητα. Να είσαι. Να κερδίζεις. Να βγαίνεις ο πρώτος. Ο άλλος τι έκανε; Να έχεις ταυτότητα.  Να είσαι. Να κερδίζεις. Να βγαίνεις ο πρώτος. Δεν έχεις δικαίωμα στην ξεκούραση. Δεν έχεις δικαίωμα στην απόλαυση. Δεν πρέπει. Δεν μπορείς. Κάντο. Να έχεις ταυτότητα. Να είσαι. Να κερδίζεις. Να βγαίνεις ο πρώτος. Να είσαι. Να έχεις ταυτότητα. Να κερδίζεις. Να είσαι. Να βγαίνεις ο πρώτος. Να κερδίζεις. Σταμάτα και δες που είσαι. Πού είσαι; Ξέρεις; Ποιός είσαι ξέρω; Δεν ξέρω τίποτα. Απλά σε κυνηγάω. Θα σε φτάσω; Θα με ακουμπήσεις; Θα είμαστε; Θα κερδίσουμε; Θα έχουμε ταυτότητα; Θα βγούμε οι πρώτοι; Σταμάτα. Θα φύγουμε. Πρώτοι. Χωρίς ταυτότητα. Χωρίς να είμαστε. Θα έχω κερδίσει εσένα. Θα έχεις κερδίσει εμένα.

Τόλμησα να πω κι εγώ ένα μεγάλο ψέμα δήθεν πως σε ερωτεύτηκα. Τυχαία. Όπως σε γνώρισα. Σ´ εκείνο το νεκρό πάρτυ που εσύ διασκέδαζες. Κι ήταν άνοιξη. Ήταν Απρίλης. Κι εσύ με πίστεψες. Και τα λουλούδια όλα ανθίσανε. Και τα μποφόρ του Μάρτη πάψανε. Και οι βαθμοί της ζέστης ανέβηκαν ραγδαία. Πώς τόλμησα να πω κι εγώ ένα μεγάλο ψέμα. Ένα, όχι σαν όλα τ´ άλλα τα μικρά. Τα που περνούν και δεν αγγίζουν. Και σ´ άγγιξα σαν στρόβιλος και γίναμε μια χούφτα χειροκροτήματα. Ήχοι αμαρτίας και ηδονής  έσπρωχναν τα λουλούδια να ανθίσουν τριγύρω μας. Βίαια και άτσαλα. Σαν παλάμες που δεν συναντιούνται στην κάψα του ενθουσιασμού. Κι αν τόλμησα να πω κι εγώ ένα ψέμα είναι που πίεσα τον έρωτα να με καλέσει. Μάταια. Τόσο με κούρασε το χειμωνιάτικο μονότονό μου κάλεσμα, τόσο σιχάθηκα τον θόρυβο της μοναξιάς στο σπίτι που μόνος και έτοιμος για τα κακά που έρχονται επισκέφθηκα τον έρωτα χωρίς πρόσκληση. Κι έπρεπε, αχ πόσο έπρεπε, να πω κι εγώ ένα μεγάλο ψέμα.