HOT CHOCOLATE AT THE BALCONY

Βγήκα τυχαια στο μπαλκόνι. Βράδυ. Ένα φεγγάρι τεράστιο άρχιζε τη νυχτερινή του βόλτα. Αυτό δεν έπρεπε να το χάσω. Εβγαλα τις καρέκλες στο μπαλκόνι κι ένα τραπέζι ίσα να χωράει ένα ποτήρι κρασί. Βρήκα κι ένα κερί κάπου καταχωνιασμένο που το είχα και ένα σπίρτο, το τελευταίο από ενα κουτί διαφημιστικό. Έβαλα μια λί στα μπλουζ να παίζει. Έφερα μαξιλάρια. Τα έβαλα στην καρέκλα. Δεν ήθελα να φοράω παπούτσια,  κι έτσι πήγα στη δωμάτιο και τα ´βγαλα. Σκούπισα και λίγο το μπαλκόνι και πότισα το γιασεμί. Ζεστάθηκα και έβγαλα και το μπουφάν. Ημουν έτοιμος. Βγήκα στο μπαλκόνι κι έκατσα. Πουθενά το φεγγάρι. Είχε προχωρήσει. Είχε κρυφτεί πίσω από την δίπλα πολυκατοικία. Μου πήρε τελικά πολύ χρόνο να προετοιμαστώ για να ζήσω δυο στιγμές με το φεγγάρι και λίγο κρασί. Πέρασε η ώρα στις λεπτομέρειες  και στη σκέψη για τελειότητα της στιγμής και η στιγμή δεν έφτασε ποτέ. Ή μάλλον έφτασε, μα δεν συνέβη. Δεν συνέβη γιατί δεν της το επετρεψα. Δεν απελευθέρωσα τον εαυτό μου απ´ τα περιττά ώστε να αφεθώ στο

Το τρομακτικο δεν ειναι που αλλάζουν οι εποχές. Ούτε που αλλάζουν οι άνθρωποι και φεύγουν μακριά μας. Το πραγματικά τρομαχτικό είναι που αλλάζουμε εμείς και ο τρόπος που ακουμπάμε πια τις εποχές και τους ανθρώπους. Κι ακόμα περισσότερο ο τρόπος που τους κοιτάμε. Μια μικρή μελαγχολία είχε απλώσει χαλί Στο μυαλό μού Λες και ήταν έτοιμη για μια μεγάλη υποδοχή: Κάποιο νέο ή μια μεγαλη αλλαγή. Το ένστικτο ωριμάζει πριν από μας για εμάς. Και είναι αυτό που μας σπρώχνει στα πράγματα  με μια μικρή κλωτσιά. Και το ξέρουμε πως καμία γνώση στα πράγματα και καμία θεωρία δεν θα μας ανάγκαζαν ποτε  να βουτήξουμε στα βαθιά. Δεν έχει ρίσκο η γνώση. Ρίσκο θα βρεις στην πράξη και στην αλάνθαστη φαντασία σου. Περίμενα λοιπόν να γίνει κάτι, μέχρι τη στιγμή που καταλαβα  πως όσο εγώ το περιμένω να συμβεί αυτό συμβαίνει και με συνεπαίρνει. Με σπρώχνει σε ένα ατέρμονο παιχνίδι αντοχής και υπομονής και ψυχικής και νοητικής δύναμης, Λες και κάποιος ήθελε να τσεκάρει αν αντέχω στα δύσκολα. Αν αντέχω στις αλλαγέ

Δεν θέλει ειδικές μνείες. Θέλει αγάπη. Πρακτικά. Καθημερινά. Θέλει και να της το λες. Αλλά το μέσα της έχει ανάγκη να το βλέπει κι όχι να τ' ακούει. Όσο κι αν θες να φύγεις για το αλλού σου για το άλλο σου για το καινούργιο σου για το δικό σου, θα ναι εκεί. Θα ζητάς να είναι εκεί. Βαθιά μέσα σου η ανάγκη φωνάζει μάνα μακάρι να μην έφευγα ποτέ. Αλλά φεύγεις. Γιατί κι έτσι θέλεις κι έτσι πρέπει. Η ζωή το πρέπει το φευγιό και τους χωρισμούς. Είναι στο πλάνο. Υπάρχει όμως η γνώση της ψυχούλας σου- υπάρχει η γέυση απ' το δάκρυ σου τις νύχτες που 'σαι μόνος. Είναι και τα τραγούδια που στην θυμίζουν. Μακρυά και κοντά δεν έχει σημασία. Είναι εκεί. Αυτή είναι εκεί πάντα. Ό,τι κι αν λέει. Όσο δυνατά κι αν το λέει. Είναι εκεί και ξέρει. Πάντα ξέρει, να ξέρεις. Και μπορει να μην θυμάται πολλά μπορεί να χάνεται και να εμφανίζεται αλλά η μνήμη της δεν ξεχνάει και το σώμα της δεν έχει αφήσει λεπτό την αίσθηση της αποχώρησής σου από αυτό. Το μυαλό

Θα μπω σε ενα μπαρ. Μικρό. Σκονισμένο. Σάπιο. Παλιό. Δυο τρεις θαμώνες γέροι με μια παλιά αίγλη αποτυπωμένη στα μάτια τους που γυαλίζουν. Μουσική ροκ εν ρολ και μπλουζ. Ξέρω πως δεν θα σε βρω εκεί. Αλλά μου αρέσει. Αισθάνομαι οικεία. Ζεστά. Με κοιτάνε περίεργα. Παραγγέλνω ένα απ' τα ίδια. Ο μπαρμαν ξέρει. Ή κάνεις πως ξέρει- όπως όλοι οι μπαρμαν. Η γεύση στο ποτό ταιριάζει με αυτό που είχα σκεφτεί. Μπαίνει ένα τραγούδι που ορίζω ως αγαπημένο. Χτυπάω το ποτό μου στο μπαρ κι αρχίζω να τραγουδάω δυνατά. Κανείς δεν με κοιτάει. Σαν να πρόκειται για κατι φυσιολογικό. Σταματάω. Κοιτάω τους θαμώνες. Έχουν ξενερώσει. Τους χαλάω την πιάτσα. Φοβούνται την αλλαγή της ρουτίνας. Δεν θέλουν την αλλαγή. Θέλουν μια ασφάλεια στα συμβάντα. Παραγγέλνω και δεύτερο ποτό. Αρχίζω να ζαλίζομαι. Λίγο ο κίτρινος φωτισμός λίγο το δυνατό ποτό με αποδυναμώνουν. Η εξουσία του μπαρμαν επάνω μου, που ασκείται έμμεσα αλλά τόσο ισχυρά, μου ερεθίζει τη σκέψη. Εικόνες βροχ

Η άνοιξη είναι ό,τι τη θέλουμε να είναι και έρχεται όταν την έχουμε ανάγκη. Δεν είναι εποχή η άνοιξη. Είναι ανακωχή. Κι όπως σε κάθε πόλεμο τα μηνύματα δεν φτάνουν αμέσως. Παίρνει χρόνο να σταματήσουν τα όπλα να πυροβολούν και οι στρατιώτες να σηκώνουν το χέρι πεθαίνοντας. Όπως και η ανακωχή η άνοιξη έρχεται στο απόλυτο σημείο. Στο μηδέν. Εκεί που το τίποτα κυριαρχεί στο όλα και οι άνθρωποι επιτίθενται πια χωρίς λόγο. Όταν τα όπλα βάλλουν αυτόματα απέναντι θερίζοντας κάθε ζωντανή ύπαρξη. Πόλεμος δεν είναι ο χειμώνας. Ειρήνη δεν είναι το καλοκαίρι. Η επίδρασή τους στις συμπεριφορές μας είναι. Κάθε που βρέχει το μέσα μας βρυχάται κι εκτονώνεται αδέξια σε συναισθηματικά ουρλιαχτά που ξεκουφαίνουν και την πιο ισχυρή στιγμή. Κι ο ήλιος; Απογυμνώνει κορμιά και διαθέσεις και διαστέλλει τα πιο θερμά χαμόγελα. Μα πες μου: Τον χειμώνα δεν είναι που αγκαλιαζόμαστε περισσότερο; Τον χειμώνα δεν είναι που κοιμόμαστε όλο και πιο σφιχτά; Τον χειμώνα δεν είναι που σε έχ