μάνα.

Δεν θέλει ειδικές μνείες.
Θέλει αγάπη.
Πρακτικά. Καθημερινά.
Θέλει και να της το λες.
Αλλά το μέσα της έχει ανάγκη
να το βλέπει κι όχι να τ' ακούει.

Όσο κι αν θες να φύγεις
για το αλλού σου
για το άλλο σου
για το καινούργιο σου
για το δικό σου,
θα ναι εκεί.
Θα ζητάς να είναι εκεί.
Βαθιά μέσα σου
η ανάγκη φωνάζει
μάνα μακάρι να μην έφευγα ποτέ.
Αλλά φεύγεις.
Γιατί κι έτσι θέλεις
κι έτσι πρέπει.
Η ζωή το πρέπει το φευγιό
και τους χωρισμούς.
Είναι στο πλάνο.
Υπάρχει όμως η γνώση της ψυχούλας σου-
υπάρχει η γέυση απ' το δάκρυ σου
τις νύχτες που 'σαι μόνος.
Είναι και τα τραγούδια που στην θυμίζουν.
Μακρυά και κοντά
δεν έχει σημασία.
Είναι εκεί.
Αυτή είναι εκεί πάντα.
Ό,τι κι αν λέει.
Όσο δυνατά κι αν το λέει.
Είναι εκεί
και ξέρει.
Πάντα ξέρει,
να ξέρεις.
Και μπορει να μην θυμάται πολλά
μπορεί να χάνεται και να εμφανίζεται
αλλά η μνήμη της δεν ξεχνάει
και το σώμα της δεν έχει αφήσει λεπτό την αίσθηση
της αποχώρησής σου από αυτό.
Το μυαλό παίζει παιχνίδια.
Το σώμα ξέρει.
Η σχέση είναι ερωτική.
Γι' αυτό και παθιασμένη.

Θα 'μαι κι εγώ εκεί.
Δεν είναι υπόσχεση.
Είναι η φύση
που ξέρει και με οδηγεί
πάντα κοντά σου.
Είναι η φύση που με έκανε
να σου μοιάσω και να σε θαυμάσω.
Είναι η φύση που σε έστειλε
να μου λές "και σερά σερά".
Είμαι εκεί.
Κι άσε με να λέω.