HOT CHOCOLATE AT THE BALCONY

Αν με ρωτάς τι ψάχνω θα σου απαντήσω ομορφιά. Δεν θα σταθώ στο μέσα  και στο έξω και τι τα χωρίζει εξάλλου δεν γνωρίζω. Μα ξέρω σίγουρα  όταν συναντώ την ομορφιά την θέλω δική μου. Όχι σε αποκλειστικότητα, τα φοβάμαι τα πράγματα  που ολότελα μου ανήκουν. Μα θέλω πολύ να την αγγίξω να την οικειοποιηθώ  και μετά να τη λευτερώσω. Να αισθάνομαι κι όταν φύγει πια πως έχει λίγο από μένα εκείνη η ομορφιά. Πως έχει κι αυτή λίγο ασκήμια και σκιά. Ποτέ δεν μου φτάνουν οι ομορφιές. Πάντα κι άλλες πολλές ζητώ να έχω τριγύρω  να τις περιπαίζω και αυτές να με αγνοούν. Το ΄χω μάθει το παιχνίδι πιά έτσι κι αλλιώς. Η ομορφιά ψάχνει τη σοφία κι η μαυρίλα την ομορφιά. Κανείς δεν συνάντησε τελικά ποτέ κανένα κι όλοι ευτυχισμένοι ζουν.

Με φοβάμαι στα δύσκολα. Με αμφισβητώ, όσο ποτέ άλλοτε. Με καθιστώ ανίκανο προς διαχείριση. Με αυθυποβολή χάνω έδαφος και κερδίζω πόντους εμπειρίας. Και λοιπόν;   Τι με αναδεικνύει σε νικητή; Εναντίον ποιού; Από ποιόν βραβεύομαι; Και πότε; Με βασανίζω με σκέψεις. Με κουράζω με πραξεις αυθόρμητης εξαγωγής - κινησιολογικής και λέκτικής. Με υποβαθμίζω σαν νόμισμα σε εποχή πολέμου. Η λέξη: πόλεμος. Αυτή. Τώρα. Συνέχεια. Στο μυαλό μου. Μεταξύ μας. Το αιώνιο δίλημμα το 'χω ακυρώσει. Δεν ψάχνω την απάντηση πιά. Ο έρωτας ή(-ναι) πόλεμος. Ο μακροβιότερος. Με τις μεγαλύτερες απώλειες. Με τα απαιτητικότερα αποθέματα. Με τα πιο σύχρονα όπλα. Με τα πιο ισχυρά εκρηκτικά. Με τον δυσκολότερο εχθρό: τον εαυτόν.