HOT CHOCOLATE AT THE BALCONY

Κι όταν το περιστέρι κι ο λαγός ερωτεύτηκαν; Φοβήθηκε ο λαγός πως το περιστέρι πετάει και μιλάει με άλλα πουλιά. Και όλο και πιο ψηλά πάει. Και κουτσουλάει όπου βρει και δεν το νοιάζει. Και πως τρέχει πετώντας εκεί που του πετάνε λίγο κουλούρι. Και φοβήθηκε το περιστέρι πως ο λαγός δεν πετάει, παρα μόνο πηδάει κι αυτο με το ζόρι. Όχι πολύ ψηλά. Και με μόνο στόχο να επιστρέψει στη γη και πάλι. Εκει που πατάει γερά. Μα που να 'ξερε ο λαγός πως το περιστέρι πετάει γιατί δεν μπορεί αλλιώς να κάνει. Και πως κουτσουλάει όπου βρει και δεν το νοιάζει γιατί έτσι το μάθανε να κάνει. Και πως τρέχει πετώντας εκεί που του πετάνε λίγο κουλούρι γιατί είναι ολιγαρκές. Και που να 'ξερε το περιστέρι πως ο λαγός πηδάει για να προχωρήσει εκει που αυτό πετάει. Όσο μπορεί. Όσο ψηλά μπορεί να σπρώξει τα πόδια του. Και πως του αρέσει η γη γιατί αυτη τον τρέφει για να αρέσει στο περιστέρι. Και το περιστέρι πέταξε. Και ο λαγός κοιμήθηκε. Κι όλος ο έρωτας πήγε στράφι. Κι ό

Μια θλίψη. Εκείνη η βαθιά ατέρμονη θλίψη. Πού να την ακουμπήσω να ησυχάσει; Πού να την κλείσω να μην ακούγεται; Ουρλιάζει η θλίψη και με βουβαίνει. Δεν μπορώ να μιλήσω. Κλείνω στόμα αυτιά αισθήσεις. Δεν θέλω όταν έρχεται η θλίψη. Δεν θέλω. Μπορώ μα δεν θέλω. Και σε όλα η ίδια ερώτηση κι η ίδια απορία "και για ποιό λόγο;" Κι ύστερα πιο δυνατά και πιο δυνατά ακούω την ηχώ της θλίψης να με ρωτάει αυτή την ερώτηση που εγώ έκανα. Και δεν βρίσκω τον λόγο σε τίποτα. Δεν ξέρω την απάντηση. Μα ξέρω πως ίσως και να μην θέλω να βρω την απάντηση. Και σαν πως και κάποιος την ήβρε ποτέ. Ποτέ. Κανείς. Η θλίψη είναι μεγάλη άχρονη και λευκή. "Και για ποιό λόγο;" Μια θολή κατηφόρα που την ξεκινάς και σε πάει. Που; Μηδέν όραση. Μηδεν γνώση. Η θλίψη έρχεται εκει που το περιμένεις. Εκεί που της έχεις προετοιμάσει το έδαφος. Αυτή η θλίψη. Τώρα.

Φωνές από παντού και τρόμαξα -   δεν ήταν που ήμουν μόνος - ήταν που είχα στο μυαλό μου άλλα απ' αυτά που έβλεπα. Στο μυαλό είχα εσένα και μπροστά μου είχα εμένα. - Κι έλεγα πως όλα τα νεκρά μου καλημέρα θα 'βρισκαν σε σένα ζωή. Κι όλα τα ατίθασα καληνύχτα θα ημέρευαν στο πλάι σου. Μα μόνο βροχή και λάσπη μάζεψα και τα καλημέρα βυθίστηκαν και τα καληνύχτα ξεχάστηκαν. Κι έτσι έφυγα πριν δω και μένα   να κοιμάμαι στην τέφρα μου - Kι ένας έρωτας που δεν υπήρξε ποτέ θα μας ψάχνει και θα φωνάζει τα ονόματά μας,   αλλά θα έχουμε απομακρυνθεί τόσο ο ένας απ' τον άλλον που η φωνή του θα χαμηλώνει όνομα το όνομα, και θα μικραίνει ολόκληρος βήμα το βήμα. - Δε θυμάμαι αν είχε ξεκινήσει ακριβώς δεν ξέρω κι αν τελείωσε - μα ξέρω πως ο χρόνος που έδωσα σ' αυτό, ήταν χρόνος για να κερδίσεις χρόνο. Και γι' αυτό, καμία μάχη δεν κερδίσαμε κι ας μυρίζει το κρεβάτι μυστικά. - Και τώρα - με συγχωρείς - μα σου ζητώ να τις διαγράψ

Καπνός να ήμουν. Χωρίς φωτιά. Όχι σαν τώρα. Που καίω μόνο(ς) κι ο καπνός σκορπάει μακριά. Να ήμουν εγώ ο καπνός. Να σκορπούσα. Να έφευγα. Να κρυβόμουν στα μυστικά σημεία των σωμάτων των περαστικών. Να τους έτσουζα τα μάτια και να βούρκωναν. Να με μύριζαν και να ευχόντουσαν να με είχαν έστω και για μια τζούρα. Όχι φωτιά. Όχι. Όχι. Η φωτιά τους καίει και την αποφεύγουν. Μόνο για λίγη ζεστασιά - ίσα που - και μετά μακριά. Έξω! Στον γλυκό χειμώνα. Θέλει ο χειμώνας τη φωτιά κι εγώ για λίγη σάρκα γινόμουν και καπνός. Δεν ξέρω αν έχεις ακουστά αλλά ο καπνός διαλύεται, λένε. Ίσως και να κρύβεται. Λίγο με νοιάζει, να ξέρεις. Αν καπνός γίνω ποτέ, να σου χαϊδέψω, θέλω, τη σάρκα μια στιγμή κι ύστερα ας σβήσω στο διάφανο του αέρα. Γκρί, πυκνός καπνός. Να με φυσήξεις πριν σε πνίξω.

Και τι να την κάνω την αγάπη σου; Σαν στίχος από τραγούδι λαϊκό, μα βγαίνει μέσα απ΄την πιο αυθόρμητη μου σκέψη -τρέχοντας- πανικόβλήτος ο λόγος. Για σένα και πάλι που όλο για αγάπες μιλάς και λόγια του αέρα . Τι είναι η αγάπη και την πιπιλάς μέρα νύχτα; Δεν ξέρω να απαντήσω, δεν θα μπω καν στον πειρασμό. Μα ένα να ξέρεις. Η θεωρία της αγάπης πολύ απέχει απ΄την πράξη της. Η πρώτη ζει φαρδιά πλατιά στου μυαλού τον ουρανό, κι η άλλη δραστήρια και ετοιμοπόλεμη εργάζεται νυχθημερόν στου σώματος το κέντρο. Εκεί που όλες οι πράξεις ξεκινούν κι εκει που καταλήγουν πάντα. Είναι η αγάπη πράξη σοβαρή. Δεν είναι θεωρία. Γιατί πολύ μας πλάνεψες.