εγώ για λίγη σάρκα γινόμουν και καπνός.

Καπνός να ήμουν. Χωρίς φωτιά.
Όχι σαν τώρα.
Που καίω μόνο(ς) κι ο καπνός σκορπάει μακριά.
Να ήμουν εγώ ο καπνός.
Να σκορπούσα.
Να έφευγα.
Να κρυβόμουν στα μυστικά σημεία των σωμάτων
των περαστικών.
Να τους έτσουζα τα μάτια
και να βούρκωναν.
Να με μύριζαν και να ευχόντουσαν να με είχαν
έστω και για μια τζούρα.
Όχι φωτιά.
Όχι.
Όχι.
Η φωτιά τους καίει και την αποφεύγουν.
Μόνο για λίγη ζεστασιά -
ίσα που -
και μετά μακριά.
Έξω!
Στον γλυκό χειμώνα.

Θέλει ο χειμώνας τη φωτιά
κι εγώ για λίγη σάρκα
γινόμουν και καπνός.

Δεν ξέρω αν έχεις ακουστά
αλλά ο καπνός διαλύεται, λένε.
Ίσως και να κρύβεται.
Λίγο με νοιάζει, να ξέρεις.
Αν καπνός γίνω ποτέ,
να σου χαϊδέψω, θέλω, τη σάρκα μια στιγμή
κι ύστερα ας σβήσω στο διάφανο του αέρα.

Γκρί, πυκνός καπνός.
Να με φυσήξεις
πριν σε πνίξω.