HOT CHOCOLATE AT THE BALCONY

Μνήμη: Αγριολούλουδο που ρίχνει μόνο του τον σπόρο. Βγαίνει απ' το χώμα Κάνει μπουμπούκι Απλώνει πέταλα και χρώμα Μα πάντα πένθιμο το χαμόγελο που σου γεννά καθώς ξέρεις πως το τέλος του δεν αργεί. Μα το αγριολούλουδο επιμένει και ρίχνει σπόρο. Βγαίνει απ΄το χώμα. Κάνει μπουμπούκι. Απλώνει πέταλα και χρώμα. Ξανά και ξανά. Καιρό τον καιρό άθελα του δεν μας αφήνει σε ησυχία. Αυτή τη μνήμη στη μεγάλη ιστορία των λαών. Αυτή την ιστορία στη μεγάλη μνήμη των λάων.

Τι θυμάμαι και πως είναι δικό μου θέμα. Αν θυμάμαι και σένα μαζί με μένα το δικό σου πλάι με το δικό σου Κι αν η μνήμη μου κερνάει τη δική σου αλκοόλ για να ηρεμήσει και να θολώσει και να προχωρήσει είναι θέμα και των δύο. Σε θυμάμαι θα πει πιστεύω στις πιθανότητες να μας συμβούν τα ίδια κακά και τα ίδια καλά. Θυμάμαι θα πει θυμώνω ακόμα. Εξεγείρομαι κι αλλάζω την καθημερινή οχλοβοή και την κάνω σύνθημα καθαρό και την κάνω μήνυμα σαφές και την κάνω μάθημα στους επόμενους να μην τους καταπίνει. Ούτε η μνήμη να μας καταπίνει ούτε η κοπιαστική μας καθημερινότητα. Ούτε ο πόνος να μας κλείνει τ' αυτιά ούτε η μια μπουκιά ψωμί το στόμα. Φωνάζω θα πει σε θυμάμαι. *Ημέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος

Βαθμοί κελσίου μηδέν. Η Κυριακή ποτέ δεν είχε αρνητικό πρόσημο Τώρα δεν έχει καθόλου Όπως τους έρωτες της εβδομάδας Που αποχωρούν διακριτικά και απολύτως φυσικά. Όπως τελειώνουν οι μέρες Και όπως ξαναρχίζουν Και θα αρχίζουν εσαεί. Η Κυριακή είναι μέρος: Το μέρος που οι έρωτες παγώνουν τον χρόνο. Κυριακή να με γνωρίσεις. Όταν έρθεις Να 'ναι Κυριακή, βαθμοί κελσίου μηδέν.

Οι άνθρωποι που ψάχνουν.  Και ρωτούν.  Που κοιτάνε επίμονα μέχρι να καταλάβουν. Μέχρι να σε κάνουν να τους κοιτάξεις. Οι άνθρωποι που δοκιμάζουν φαγητά. Και μουσικές. Και χώρες. Αυτοί που πιάνουν κιθάρα στα εικοσιοχτώ. Αυτοί με τις ξένες γλώσσες στα πενήντα. Οι χειμερινοί κολυμβητές. Οι πρωινοί κολυμβητές. Οι άνθρωποι στα σκονισμένα μπαρ. Που ρουφούν την ποίηση της ανεπάρκειας τους. Αυτοί που βαριούνται να καπνίσουν. Που αναλύουν την ανάλυση και εκτονώνουν την εκτόνωση πριν την ανακαλύψουν. Που τραγουδούν φωναχτά στο ποδήλατο και το μηχανάκι και ο αμάξι και χορεύουν στο λεωφορείο. Αυτοί που δεν ξέρουν τι θέλουν αλλά ξέρουν πως θα το πάρουν. Οι αιώνιοι εραστές  και οι ειλικρινείς παθιασμένοι με τον έρωτα και το δράμα του. Οι καυλωμένοι και οι πεζοπόροι. Οι άνθρωποι του μετά. Αυτοί που κρατούν την μνήμη τόσο όσο  για να τους στηρίξει. Που σε συγχωρούν και σε βρίζουν ταυτόχρονα. Που σ' αγαπούν και στη λένε. Που σ' αντ

Έχω δυο πόλεις. Μια που έχω ζήσει και μια που δεν έχω καν γνωρίσει. Έχω μια χώρα. Έχω μία χώρα χωρίς πράσινα σύνορα  στη γλώσσα και την αγάπη. Έχω μια ώρα. Μία ώρα για να αποφασίσω αν θέλω να έχω μία πόλη ή να γνωρίσω και την άλλη που δεν έχω ποτέ δει ποτέ γνωρίσει ποτέ ζήσει ποτέ μυρίσει ποτέ περπατήσει αλλά είμαι απο εκεί και οι δρόμοι με περιμένουν και με ξέρουν και με θυμούνται απ΄τον παππού  και την γιαγιά μου. Από την μάνα μου που έπαιζε στα δέντρα που δεν έχω αγκαλιάσει στα χωράφια που δεν έχω λερωθεί στις θάλασσες που δεν έχω κολυμπήσει. Έχω μια ώρα για να αποφασίσω αν θέλω να έχω μία πόλη κι αν μου αρκεί και βολεύτηκα. Έχω μια ώρα για να αποφασίσω αν τολμώ να έχω δύο πόλεις. Αν μου αξίζει να έχω δύο πόλεις, Αν δικαιούμαι. Αν είμαι αρκετός. Έχω μία ώρα για να αποφασίσω αν η μέρα μου χωράει μία χώρα δύο πόλεις και τους ανθρώπους των πόλεων μου με την ίδια ταυτότητα. Turkish Translation by Hulu