Δικοί μου.

Οι άνθρωποι που ψάχνουν. 

Και ρωτούν. 

Που κοιτάνε επίμονα μέχρι να καταλάβουν.

Μέχρι να σε κάνουν να τους κοιτάξεις.

Οι άνθρωποι που δοκιμάζουν φαγητά.

Και μουσικές.

Και χώρες.

Αυτοί που πιάνουν κιθάρα στα εικοσιοχτώ.

Αυτοί με τις ξένες γλώσσες στα πενήντα.

Οι χειμερινοί κολυμβητές.

Οι πρωινοί κολυμβητές.

Οι άνθρωποι στα σκονισμένα μπαρ.

Που ρουφούν την ποίηση της ανεπάρκειας τους.

Αυτοί που βαριούνται να καπνίσουν.

Που αναλύουν την ανάλυση

και εκτονώνουν την εκτόνωση

πριν την ανακαλύψουν.

Που τραγουδούν φωναχτά στο ποδήλατο

και το μηχανάκι

και ο αμάξι

και χορεύουν στο λεωφορείο.

Αυτοί που δεν ξέρουν τι θέλουν

αλλά ξέρουν πως θα το πάρουν.

Οι αιώνιοι εραστές 

και οι ειλικρινείς παθιασμένοι

με τον έρωτα και το δράμα του.

Οι καυλωμένοι και οι πεζοπόροι.

Οι άνθρωποι του μετά.

Αυτοί που κρατούν την μνήμη τόσο όσο 

για να τους στηρίξει.

Που σε συγχωρούν και σε βρίζουν ταυτόχρονα.

Που σ' αγαπούν και στη λένε.

Που σ' αντέχουν και δεν τους το χρωστάς.

Δικοί μου.

Όλοι τους.