Είμαι στη μέση
Είμαι στη μέση. Στα δεξιά μου ένα παιδί στα δεκαέξι φωνάζει να κρατήσει τους εισβολείς Μακριά απ’ το σπίτι του. Φωνάζει δυνατά. Την πλησιάζουν. Το σώμα της αντιδρά. Ένα σώμα εφηβικό Ατίθασο Αντιδρά Συλλαμβάνεται Φυλακίζεται Με τις εγκρίσεις των αρμοδίων Πως γίνεται άλλωστε να μείνει ατιμώρητη Τόση αντιδραστικότητα. Στα αριστερά μου ένα παιδί στα δεκαέξι τρέχει να σωθεί από τα όπλα Που κρατάνε οι συμμαθητές του Και παίζουν Στην αυλή του σχολείου Και σκοτώνουν το ένα το άλλο Το άσπρο το μαύρο Η αστυνομία επεμβαίνει αργά Και σιγουρεύεται πως το μαύρο πέθανε Και το λευκό ζεί Ευτυχώς γιατί ανησυχήσαμε πως το κακό Ήταν ακόμα ζωντανό. Πίσω μου το πριν Ιδιο κι απαράλλαχτο Μπροστά μου το ύστερα Ανίκανο να προσδιοριστεί Είμαι στη μέση Η απόφαση για τόλμη πνίγεται στην ευκολία Στο μετρό Στα μπαρ Στην ψυχανάλυση. Είμαι στη μέση Γαμώτο.
