Αλλαγή εποχής.

Το τρομακτικο δεν ειναι που αλλάζουν οι εποχές.

Ούτε που αλλάζουν οι άνθρωποι και φεύγουν μακριά μας.

Το πραγματικά τρομαχτικό είναι που αλλάζουμε εμείς

και ο τρόπος που ακουμπάμε πια

τις εποχές

και τους ανθρώπους.

Κι ακόμα περισσότερο ο τρόπος

που τους κοιτάμε.

Μια μικρή μελαγχολία είχε απλώσει χαλί

Στο μυαλό μού

Λες και ήταν έτοιμη

για μια μεγάλη υποδοχή:

Κάποιο νέο

ή μια μεγαλη αλλαγή.

Το ένστικτο ωριμάζει πριν από μας

για εμάς.

Και είναι αυτό που μας σπρώχνει στα πράγματα 

με μια μικρή κλωτσιά.

Και το ξέρουμε πως καμία γνώση στα πράγματα

και καμία θεωρία δεν θα μας ανάγκαζαν ποτε 

να βουτήξουμε στα βαθιά.

Δεν έχει ρίσκο η γνώση.

Ρίσκο θα βρεις στην πράξη

και στην αλάνθαστη φαντασία σου.

Περίμενα λοιπόν να γίνει κάτι,

μέχρι τη στιγμή που καταλαβα 

πως όσο εγώ το περιμένω να συμβεί

αυτό συμβαίνει

και με συνεπαίρνει.

Με σπρώχνει σε ένα ατέρμονο παιχνίδι

αντοχής και υπομονής

και ψυχικής και νοητικής δύναμης,

Λες και κάποιος ήθελε να τσεκάρει

αν αντέχω στα δύσκολα.

Αν αντέχω στις αλλαγές.

Αν μπορώ να ζήσω

ακόμα κι αν φεύγουν οι άνθρωποι.

Ακόμα κι αν οι ρωγμές γίνονται γκρεμοί

και οι γκρεμοί αδιάβατο φαράγγι.

Γίνεται! Μπορώ!

Χαμογέλασα συγκρατημένα στη σκέψη

ότι οι σύνδεσμοι που φτιάχνω

είναι τόσο ισχυροί 

όσο και εύπλαστοι.

Μόνο έτσι αντέχει ο άνθρωπος

στις αλλαγές.

Μόνο έτσι αντέχει τον ήλιο

μετά τη βροχή.

Μόνο έτσι έρχεται καλοκαίρι.