η άνοιξη είναι ό,τι τη θέλουμε να είναι.
Η άνοιξη είναι ό,τι τη θέλουμε να είναι
και έρχεται όταν την έχουμε ανάγκη.
Δεν είναι εποχή η άνοιξη.
Είναι ανακωχή.
Κι όπως σε κάθε πόλεμο
τα μηνύματα δεν φτάνουν αμέσως.
Παίρνει χρόνο να σταματήσουν τα όπλα
να πυροβολούν
και οι στρατιώτες να σηκώνουν το χέρι
πεθαίνοντας.
Όπως και η ανακωχή
η άνοιξη έρχεται στο απόλυτο σημείο.
Στο μηδέν.
Εκεί που το τίποτα κυριαρχεί στο όλα
και οι άνθρωποι επιτίθενται πια χωρίς λόγο.
Όταν τα όπλα βάλλουν αυτόματα απέναντι
θερίζοντας κάθε ζωντανή ύπαρξη.
Πόλεμος δεν είναι ο χειμώνας.
Ειρήνη δεν είναι το καλοκαίρι.
Η επίδρασή τους στις συμπεριφορές μας είναι.
Κάθε που βρέχει το μέσα μας βρυχάται
κι εκτονώνεται αδέξια σε συναισθηματικά ουρλιαχτά
που ξεκουφαίνουν και την πιο ισχυρή στιγμή.
Κι ο ήλιος;
Απογυμνώνει κορμιά και διαθέσεις
και διαστέλλει τα πιο θερμά χαμόγελα.
Μα πες μου: Τον χειμώνα δεν είναι
που αγκαλιαζόμαστε περισσότερο;
Τον χειμώνα δεν είναι που κοιμόμαστε
όλο και πιο σφιχτά;
Τον χειμώνα δεν είναι που σε έχω
περισσότερο ανάγκη;
Και είναι αυτό ελευθερία;
Ελευθερία είναι να μην σε έχω ανάγκη
αλλα να θέλω και να θέλεις ταυτόχρονα.
Ελευθερία είναι να μην μπορώ να σε αγκαλιάσω
γιατί με καίει η ζέστη
αλλά να το κάνω.
Ελευθερία είναι να μην κάνουμε έρωτα
από την κούραση στον ήλιο
αλλά να είναι σαν να έχουμε κάνει.
Ελευθερία είναι η στιγμή που ξέρεις
πως έχουν όλα τελειώσει
και κλείνεις τα μάτια αψηφώντας με.
Ελευθερία είναι η απόλυτη ανάγκη
για απομόνωση.
Πόσο θα 'θελα η Άνοιξη να κράταγε μια μέρα.
Μια μέρα που θα καταργούνταν οι ώρες
ο χρόνος
οι σχέσεις
οι μνήμες
τα φύλα.
Και γυμνοί από κάθε είδους ρούχο
να ξαπλώναμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου
και να βλέπαμε τον ήλιο
και τα λουλούδια να ανθίζουν γρήγορα
και κάπου κάπου να πέφτει μια ψιλή βροχή
και να μας δροσίζει.
Και όταν έφευγε ο ήλιος,
όχι στο σούρουπο,
όταν έφευγε ο ήλιος εντελώς
και δεν βλέπαμε ούτε τα μάτια ο ένας του άλλου,
τότε να χυνόταν μια τεράστια θάλασσα κρασί πάνω μας
και να άρχιζε ο χορός για την υποδοχή της ειρήνης.
Της ελευθερίας μας.
Και να πίνουμε κρασί ο ένας από τον άλλο.
Κι έτσι γυμνοί καθώς είμαστε
να τραγουδήσουμε ένα νανούρισμα
που θα διαρκούσε τόσο,
μέχρι τη στιγμή που ο ήλιος θα μας ξαναγελούσε
κλείνοντας το μάτι.
Τότε να ξανάρχιζε ο χρόνος.
Τότε!
Για να μετράμε τις μέρες τις ελευθερίας μας.
Κι όταν έρθει ξανα ο πόλεμος,
να ξέρουμε ότι ζήσαμε τόσες ώρες ελευθερίας.
Και ότι θα ξανάρθουν.
Κι αυτό είναι το ωραίο.
και έρχεται όταν την έχουμε ανάγκη.
Δεν είναι εποχή η άνοιξη.
Είναι ανακωχή.
Κι όπως σε κάθε πόλεμο
τα μηνύματα δεν φτάνουν αμέσως.
Παίρνει χρόνο να σταματήσουν τα όπλα
να πυροβολούν
και οι στρατιώτες να σηκώνουν το χέρι
πεθαίνοντας.
Όπως και η ανακωχή
η άνοιξη έρχεται στο απόλυτο σημείο.
Στο μηδέν.
Εκεί που το τίποτα κυριαρχεί στο όλα
και οι άνθρωποι επιτίθενται πια χωρίς λόγο.
Όταν τα όπλα βάλλουν αυτόματα απέναντι
θερίζοντας κάθε ζωντανή ύπαρξη.
Πόλεμος δεν είναι ο χειμώνας.
Ειρήνη δεν είναι το καλοκαίρι.
Η επίδρασή τους στις συμπεριφορές μας είναι.
Κάθε που βρέχει το μέσα μας βρυχάται
κι εκτονώνεται αδέξια σε συναισθηματικά ουρλιαχτά
που ξεκουφαίνουν και την πιο ισχυρή στιγμή.
Κι ο ήλιος;
Απογυμνώνει κορμιά και διαθέσεις
και διαστέλλει τα πιο θερμά χαμόγελα.
Μα πες μου: Τον χειμώνα δεν είναι
που αγκαλιαζόμαστε περισσότερο;
Τον χειμώνα δεν είναι που κοιμόμαστε
όλο και πιο σφιχτά;
Τον χειμώνα δεν είναι που σε έχω
περισσότερο ανάγκη;
Και είναι αυτό ελευθερία;
Ελευθερία είναι να μην σε έχω ανάγκη
αλλα να θέλω και να θέλεις ταυτόχρονα.
Ελευθερία είναι να μην μπορώ να σε αγκαλιάσω
γιατί με καίει η ζέστη
αλλά να το κάνω.
Ελευθερία είναι να μην κάνουμε έρωτα
από την κούραση στον ήλιο
αλλά να είναι σαν να έχουμε κάνει.
Ελευθερία είναι η στιγμή που ξέρεις
πως έχουν όλα τελειώσει
και κλείνεις τα μάτια αψηφώντας με.
Ελευθερία είναι η απόλυτη ανάγκη
για απομόνωση.
Πόσο θα 'θελα η Άνοιξη να κράταγε μια μέρα.
Μια μέρα που θα καταργούνταν οι ώρες
ο χρόνος
οι σχέσεις
οι μνήμες
τα φύλα.
Και γυμνοί από κάθε είδους ρούχο
να ξαπλώναμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου
και να βλέπαμε τον ήλιο
και τα λουλούδια να ανθίζουν γρήγορα
και κάπου κάπου να πέφτει μια ψιλή βροχή
και να μας δροσίζει.
Και όταν έφευγε ο ήλιος,
όχι στο σούρουπο,
όταν έφευγε ο ήλιος εντελώς
και δεν βλέπαμε ούτε τα μάτια ο ένας του άλλου,
τότε να χυνόταν μια τεράστια θάλασσα κρασί πάνω μας
και να άρχιζε ο χορός για την υποδοχή της ειρήνης.
Της ελευθερίας μας.
Και να πίνουμε κρασί ο ένας από τον άλλο.
Κι έτσι γυμνοί καθώς είμαστε
να τραγουδήσουμε ένα νανούρισμα
που θα διαρκούσε τόσο,
μέχρι τη στιγμή που ο ήλιος θα μας ξαναγελούσε
κλείνοντας το μάτι.
Τότε να ξανάρχιζε ο χρόνος.
Τότε!
Για να μετράμε τις μέρες τις ελευθερίας μας.
Κι όταν έρθει ξανα ο πόλεμος,
να ξέρουμε ότι ζήσαμε τόσες ώρες ελευθερίας.
Και ότι θα ξανάρθουν.
Κι αυτό είναι το ωραίο.