Εικόνα;

Δερμα σταρένιο. Σαν απ´ τον ήλιο καμένο.

Όχι ακριβώς.

Τσουρουφλισμένο, ίσα για να προκαλέσει το βλέμμα.

Μαλλια μακριά, λυτά στο στήθος.

Δυο μάτια όλο μελαγχολία

με κοιτάζουν κατάματα 

και με ζητάνε να τα φιλήσω.

Ένα ένα να τα κάνω να χαμογελάσουν.

Μέτωπο ζαρωμένο προς το κέντρο

και φρύδια σμιχτά, σαν να με ρωτάνε "θα ´ρθεις;".

Κι αυτά τα πράσινα βαθιά σκαμμένα μάτια

που όλο αναίδεια ακόμα με κοιτούν

και με προσκαλούν σε ένα παιχνίδι 

που ποτέ δεν έχω παίξει.

Μη χαμηλώνεις το βλέμμα.

Μην το πας αλλού.

Εγω θα γίνω για σένα άρωμα

και αφρός στα μαλλιά σου.

Εγώ θα είμαι η χτένα που θα λύνει τους κόμπους στα μαλλιά σου.

Εγώ θα είμαι η μυρωδιά

κι ο ιδρώτας σου.

Θα ρουφήξω εγώ νερό απ´ την πηγή σου

και θα ξεδιψάσω για δέκα ζωές.

Και δεν θα μου είναι αρκετό.

Θα θέλω συνέχεια το νερό σου,

πηγή μου.

Και τα μαλλιά σου για μαξιλάρι θέλω.

Και τα μάτια σου θέλω,

να με κυνηγάνε όπου κρυφτώ.

Σαν ελάφι θα ξεφεύγω

κι εσύ θα με κοιτάς ολοένα πιο βαθιά,

πιο απροκάλυπτα,

πιο διεκδιητικά.

Όλοι σε θέλουν.

Όλοι σε ζητούν

Όλοι διψάνε.

Μα ξέρω πως εσύ

κοιτάς μόνο εμένα.

Μόνο.

Οι εικόνες ανήκουν

σ´ αυτον που τις κοιτάει.