Είναι επικίνδυνο το ηλιοβασίλεμα.

Είναι επικίνδυνο το ηλιοβασίλεμα.

Κρατάει κλειδιά

και ξεκλειδώνει αισθήσεις που έχεις ξεχάσει.

Τις αφυπνίζει ύπουλα.

Και καθώς αμέριμνα το ατενίζεις,

θυμάσαι.

Όχι πρόσωπα.

Όχι καταστάσεις.

Αισθήσεις αφυπνίζει.

Ή αν θες καλύτερα

αναμνήσεις αισθήσεων.

Κι είναι επικίνδυνες οι αναμνήσεις.

Κι είναι επικίνδυνες οι αισθήσεις.

Στο ψιθυρίζει η καρδιά αυτό που θέλει,

εμμονικά και ανα τακτά διαστήματα,

ανάμεσα στο κάθε "είμαι καλά" που της λες.

Δεν θέλει ούτε η καρδιά

ούτε το σώμα

αναμνήσεις αισθήσεων.

Θέλει αυτες τις ίδιες

παρούσες,

ισχυρές,

επιβλητικές.

Θέλει η καρδιά την αφή.

Θέλει την γεύση.

Θέλει να μυρίσει για να συγκινηθει.

Θέλει να ακούσει.

Η καρδιά θέλει να βλέπει εικόνες.

Καινούργιες, φρέσκες, ζωντανές.

Είναι επικίνδυνη η καρδιά χωρίς αισθήσεις.

Είναι επικίνδυνες οι αισθήσεις που παρήλθαν.

Ειναι επικίνδυνο το ηλιοβασίλεμα.

Μα αλήθεια, κι αυτό, τί φταίει;