τα ρέστα δεν τα δίνω σε κανένα.
Μέρες που πέρασαν χωρίς άδειασμα της σκέψης.
Μέρες τώρα που με βρήκαν χωμένο σε υποθέσεις άλλων, όχι τρίτων, αλλά άλλων.
Μέρες όμως με δυναστεύει ένα: Η ζωή δεν είναι γεμάτη αντιθέσεις αλλά αντιφάσεις.
Δεν είναι μόνο που η μέρα μπαίνει στη νύχτα και το φως στη σκιά (και δεν μιλάω ρεαλιστικά),
είναι που η ίδια η ζωή καθώς σου αποδεικνύει περίτρανα πόσο δίκιο είχε που σε έριξε εκεί που σε έριξε, ταυτόχρονα/παράλληλα προβάλλει με μεγάλη επιτυχία σε ενα λευκό τοίχο,κάπου εκεί κοντά, κάτι που συγκρούεται με την πρώτη της κουβέντα. Κι όχι μόνο αυτό αλλά εσύ θες να ξέρεις και τα δύο. Και το ξέρει η ζωή. Γι' αυτό το κάνει. Τη μια στιγμή είσαι γεμάτος γνώσεις και την άλλη στιγμή αισθάνεσαι πως δεν ξέρεις τίποτα. Κάποιον/κάτι στέλνει που το κάνει. Και δεν είναι αντίθεση αυτό. Είναι αντίφαση. Δεν μας αφήνει να ησυχάσουμε στην πέτσα μας, να πούμε "α, εδώ είμαστε", να ζήσουμε για λίγο μια ψυχραιμία, μια απανεμιά. Όχι πρέπει στην ίδια πρόταση να τσακωθεί με τον εαυτό της. Στο ίδιο πιάτο βάζει και αλμυρό και γλυκό και τα ανακατεύει. Και δεν είναι μόνο ότι τα ανακατεύει, αλλά μας πείθει και το τρώμε αυτό το πιάτο και στο τέλος λέμε και ευχαριστώ και γλείφουμε και το δαχτυλάκι μας. Μας έχει κάνει μαζοχιστές η ζωή. Μας έχει κάνει να έχουμε ανάγκη την δυσκολία για να ζήσουμε ήρεμα. Αν δεν συμβαίνει την ίδια ώρα που μας πάνε όλα καλά, αν εκείνη την γαμημένη ευτυχισμένη και ήρεμη ώρα, αν δεν συμβαίνει κάτι στραβό, δεν μας αρέσει. Ξινίζουμε την μούρη μας και αμφισβητούμε πατόκορφα οτιδήποτε έχει να κάνει με την προσωπική μας γαλήνη. Γιατί έτσι ήταν πάντα. Οι γονείς μας το ξέρανε και θέλανε δεν θέλανε μας το μάθανε, μας το διδάξανε. Κι έτσι περιμένουμε να είναι τα πράγματα. Αντιφατικά. Βγάζουμε το σκασμό, κατεβάζουμε το κεφάλι και λέμε έτσι είναι. Είμαστε μαθημένοι εκεί που κοιτάμε μέσα από το τζάμι του αμαξιού στην ακροθαλασσιά το φεγγάρι και κάποιος να μας χτυπάει το παράθυρο και να ζητάει φωτιά. Έχουμε μάθει σε αυτά. Μετά λέμε "έτσι είναι η ζωή". Όχι. Αρνούμαι. Γιατί το πρόβλημα πια έγκειται και στις σύγχρονες ταχύτητες. Οι καινούργιοι ρυθμοί είναι ταχείς. Δεν σε περιμένουν. Συνεπώς και η ζωή. Και οι δράσεις της. Οι ίδιες και αναλλοίωτες και επαναληπτικές δράσεις της. Πιο γρήγορα και πιο γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα εναλάσσονται τα προβλήματα με τα χαρμόσυνα κι όλο και πιο γρήγορα φάσκει και αντιφάσκει η κατάσταση στην οποία μας σπρώχνει η ζωή.
Όλα είναι συμπτώσεις. Τυχαίες ξετυχαίες δεν ξέρω. Όλα συμπίπτουν. Κι όλα εφάπτονται. Όταν εφάπτονται κι αντιφάσκουν είναι η αρχή των ψυχολογικών μας προβλημάτων. Γιατί από τη μια καταλαβαινουμε και ξέρουμε τι μας κάνει ευτυχισμένους. Το αισθανόμαστε δηλαδή στην ψυχούλα μας, κι από την άλλη κάτι μας τσινάει όταν αυτό είναι όντως τόσο λειτουργικό κι αληθινό. Η σκέψη γίνεται συναισθημα κι το αίσθημα φόβος. Γάμησέ με ζωή, άσε με στην ησυχία μου. Δεν φτάνει που δεν επιλέγω σχεδόν τίποτα (να τες τις κωλοσυμπτώσεις σου) δεν με αφήνεις κι όταν αυτό που έστω δεν επέλεξα εν τέλει να μου αρέσει, δεν με αφήνεις και να το ζήσω. Μου ζητάς και τα ρέστα. Τα ρέστα δεν τα δίνω σε κανένα. Με αυτά χτίζω κουμπαρά κι αυτά θα με πάνε διακοπές μακριά από σένα και τις αντιφατικές συμπτώσεις σου. Δύο μέρες μακριά από σένα και το ανακατεμένο σου στομάχι και μυαλό. Γιατί μια που δεν ξέρεις ποιον θα με βάλεις να πρωτοσυναντήσω, μια που όταν αυτό με χαροποιεί μου ξερνάς τα έντερά σου. Α αμε στο διάολο.
Μέρες τώρα που με βρήκαν χωμένο σε υποθέσεις άλλων, όχι τρίτων, αλλά άλλων.
Μέρες όμως με δυναστεύει ένα: Η ζωή δεν είναι γεμάτη αντιθέσεις αλλά αντιφάσεις.
Δεν είναι μόνο που η μέρα μπαίνει στη νύχτα και το φως στη σκιά (και δεν μιλάω ρεαλιστικά),
είναι που η ίδια η ζωή καθώς σου αποδεικνύει περίτρανα πόσο δίκιο είχε που σε έριξε εκεί που σε έριξε, ταυτόχρονα/παράλληλα προβάλλει με μεγάλη επιτυχία σε ενα λευκό τοίχο,κάπου εκεί κοντά, κάτι που συγκρούεται με την πρώτη της κουβέντα. Κι όχι μόνο αυτό αλλά εσύ θες να ξέρεις και τα δύο. Και το ξέρει η ζωή. Γι' αυτό το κάνει. Τη μια στιγμή είσαι γεμάτος γνώσεις και την άλλη στιγμή αισθάνεσαι πως δεν ξέρεις τίποτα. Κάποιον/κάτι στέλνει που το κάνει. Και δεν είναι αντίθεση αυτό. Είναι αντίφαση. Δεν μας αφήνει να ησυχάσουμε στην πέτσα μας, να πούμε "α, εδώ είμαστε", να ζήσουμε για λίγο μια ψυχραιμία, μια απανεμιά. Όχι πρέπει στην ίδια πρόταση να τσακωθεί με τον εαυτό της. Στο ίδιο πιάτο βάζει και αλμυρό και γλυκό και τα ανακατεύει. Και δεν είναι μόνο ότι τα ανακατεύει, αλλά μας πείθει και το τρώμε αυτό το πιάτο και στο τέλος λέμε και ευχαριστώ και γλείφουμε και το δαχτυλάκι μας. Μας έχει κάνει μαζοχιστές η ζωή. Μας έχει κάνει να έχουμε ανάγκη την δυσκολία για να ζήσουμε ήρεμα. Αν δεν συμβαίνει την ίδια ώρα που μας πάνε όλα καλά, αν εκείνη την γαμημένη ευτυχισμένη και ήρεμη ώρα, αν δεν συμβαίνει κάτι στραβό, δεν μας αρέσει. Ξινίζουμε την μούρη μας και αμφισβητούμε πατόκορφα οτιδήποτε έχει να κάνει με την προσωπική μας γαλήνη. Γιατί έτσι ήταν πάντα. Οι γονείς μας το ξέρανε και θέλανε δεν θέλανε μας το μάθανε, μας το διδάξανε. Κι έτσι περιμένουμε να είναι τα πράγματα. Αντιφατικά. Βγάζουμε το σκασμό, κατεβάζουμε το κεφάλι και λέμε έτσι είναι. Είμαστε μαθημένοι εκεί που κοιτάμε μέσα από το τζάμι του αμαξιού στην ακροθαλασσιά το φεγγάρι και κάποιος να μας χτυπάει το παράθυρο και να ζητάει φωτιά. Έχουμε μάθει σε αυτά. Μετά λέμε "έτσι είναι η ζωή". Όχι. Αρνούμαι. Γιατί το πρόβλημα πια έγκειται και στις σύγχρονες ταχύτητες. Οι καινούργιοι ρυθμοί είναι ταχείς. Δεν σε περιμένουν. Συνεπώς και η ζωή. Και οι δράσεις της. Οι ίδιες και αναλλοίωτες και επαναληπτικές δράσεις της. Πιο γρήγορα και πιο γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα εναλάσσονται τα προβλήματα με τα χαρμόσυνα κι όλο και πιο γρήγορα φάσκει και αντιφάσκει η κατάσταση στην οποία μας σπρώχνει η ζωή.