πολύ μικρός για να τραγουδήσεις.

Το πέλαγος δε μίλησε ποτέ.

Και τι να πει;

Γιατί να ενδώσει και να απαντήσει

σ´ ο,τι του προσάπτουμε οι άνθρωποι;

Το πέλαγο ξέρει την ομορφιά 

και τη δύναμή του.

Ξέρει την ισχύ της ύπαρξής του

και σε αφήνει καθηλωμένο 

με το πρώτο αγριεμένο

κι αφρισμένο κυματάκι που θα φτύσει.

Δεν το ξέρουμε ακόμα

πόσο μικροί είμαστε.

Ούτε να κρυφτούμε μπορούμε

ούτε να ουρλιάξουμε.

Έχεις προσέξει πως

σβήνει η φωνή

σαν τη ρίξεις στο πέλαγο;

Κολυμπάς.

Δες τον εαυτο σου από ψηλά.

Πιο ψηλά.

Και πιο ψηλά.

Μικρός.

Πολύ μικρός για να τραγουδησεις.

Θυμήσου σαν φτάσεις στη στεριά

να είσαι ταπεινός.

Να ξέρεις πως κάπου υπάρχουν πελάγη

κι ωκεανοί

που μπορουν να σε εξαφανίσουν -

να σε καταπιούν,

εν ριπή οφθαλμού.

Δεν έχω δει ποτέ μου

υπερόπτη ναυτικό.

Κι αν είδα

Είναι που επέζησε του πελάγου

πολλές φορές.

Είναι που στάθηκε τυχερός.

Γί αυτή του την τύχη καυχάται

ο υπερόπτης ναυτικός.

Γι ´ αυτή του τη μεγάλη τύχη.

Για τ´ άλλα - τα μεγάλα-

είναι ταπεινός και σκυβει το κεφάλι.

Δεν σταματά πουθενά!

Τίποτα δεν τον σταματά.

Περπατά.

Προχωρά.

Αλλά ξέρει.