Αιώρηση.

Κράτησα την ανάσα μου για ένα λεπτό.

Γούρλωσα τα μάτια στο τελείωμα της ζωής μου

και ξεψύχησα.

Ξεψύχησα πέντε, έξι φορές.

Εκεί στον γκρεμό της ζωής

όλα μου φάνηκαν μηδενικά

κι ασήμαντα.

Λόγια, λέξεις, πράξεις που ειπώθηκαν και έγιναν,

μοιάζουν μικρά, τιποτένια.

Τότε, μόνο τότε, στο απόλυτο χάσιμο του εαυτού μου

με βρήκα. Με ανακάλυψα.

Είδα ό,τι με αγγίζει να διογκώνεται και να με αγκαλιάζει.

Να με κλείνει στο κουκούλι του και να με μεταμορφώνει.

Μεταμορφώθηκα.

Κι αμα θες να με βρεις ψάξε στην αιώρηση:

Στην μικρή αλλά τόσο απόλυτη αιώρηση της στιγμής που νιώθεις πλήρης.

Εκεί, ίσως αγκαλιαστούμε.

Εκεί, ίσως ξεχάσω.

Εκεί, ίσως.