γαμώτο.

Για άλλη μια φορά.

Δεν κατάφερα να μου στερήσω
το καληνύχτιο τσιγάρο.
Δεν καπνίζω τακτικά
αλλά μια ανάγκη με σπρώχνει
σε μια ηδονή που δεν μου ανήκει.
Το απολαμβάνω
σαν δώρο Χριστουγέννων
το πρωι κάτω απ' το δέντρο.
Χωρίς δέντρο.
Χωρίς περιτύλιγμα.
Χωρίς ειδική γιορτή.
Εγώ είμαι η ειδική γιορτή.
Η ξεχωριστή στιγμή
της καπνίλας στο δωμάτιο,
είμαι εγώ.
Μου αρέσει που μοιράζομαι κάτι
με μένα.
Ταχύ δώρο σε ανύποπτη στιγμή.

Κι όλο λέω δεν κάνει.
Δεν πρέπει.
Μα είναι γλυκό το αίσθημα
όταν κάτι σου ανήκει
και σε εξουσιάζει ταυτόχρονα.
Φριχτό απομεινάρι μιας ατέλειωτης μοναξιάς.

Γαμώτο.

Καμία δύναμη δεν ασκώ
στην εξουσία.
Καμία απαγόρευση.
Καμία ντροπή.
Καμία φειδώ.
Λυπάμαι που δεν τα κατάφερα
σε αυτό.
Δεν στεναχωριέμαι.
Λέω, λυπάμαι.
Κι αυτό εννοώ.

Και το αύριο πάλι κλειστό.
Με ζητήματα που απαιτούν λύση.
Κρίμα.
Δεν θα ΄ρθει.
Η λύση είναι η φραγή της εξουσίας
στην ατέρμονη μοναξιά μου.
Τίποτα άλλο.

Γαμώτο.
Δεν τα κατάφερα και πάλι.
Καμία αισιόδοξη σκέψη
σε αυτό το ηδονικό περιβάλλον.
Άλλα είχα ακούσει.
Άλλα είχα ζήσει.
Θα προτιμούσα
απλώς να κοιμήθώ.
Χωρίς φιοριτούρες από καπνούς
και συννεφάκια.
Καθαρός.

Γαμώτο.
Κρίμα.
Μαλακία.