το μάτι πέφτει στο ωραίο με φόρα.

Το μάτι, ό,τι κι αν θέλει η καρδιά,

πέφτει στο ωραίο με φόρα και το αιχμαλωτίζει.

Το αποθηκεύει στο μυαλό

και το ανασύρει για να γλυκάνει τη σκέψη του.

Κι είναι η αιχμαλωσία 

διαδικασία τολμηρή.

Γιατί το ωραίο έχει κι αυτό μάτια

και βλέπει 

κι αναποκρίνεται

-ή όχι.

Αλλά το ωραίο ποτέ δεν κρύβεται.

Θέλει να ξέρει πως είναι το ωραίο

και να το υπογραμμίζει ανα πάσα στιγμή.

Έτσι είναι τα ωραία.

Κι όσο κι αν δεν θέλουμε,

τα αιχμαλωτίζουμε.

Και τα σκεφτόμαστε

Και βασανιζόμαστε.

Τι σχέση κι αυτή,

που ο αιχμάλωτος διασκεδάζει

και ο κυνηγός βασανίζεται.

Μέρες

και μέρες

τώρα

που το ωραίο δεν φθείρεται στο μυαλό.

Κουράστηκα με τα ωραία

που σου μένουν στο μυαλό

αλλά δεν είναι δικά σου.

Θέλω ένα δικό μου. 

Το δικό μου ωραίο.

Που θα ξυπνάω και θα ΄ναι εκεί

και θα το 'χω αιχμαλωτίσει

και στο μυαλό

και στα χέρια μου.

Δεν θέλω να μου ανήκει το ωραίο-

δεν είμαι εγώ για τέτοια περιουσία.

Αλλά θέλω να το αγγίζω 

και να είναι εκεί.

Δυσεύρετο:

και ωραίο

και πραγματικό.

                                                                                        Photo: John Stezaker