Τα μήλα είναι πολλά.

Κρατούσα ένα μήλο.

Είχα δαγκώσει μία φορά.

Δύο.

Δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει ότι το γεύτηκα.

Κι ηταν η ώρα που το ήθελα.

Είχα στυφό στόμα.

Και τα υγρα του καταπράσινου μήλου μου

έπρεπε να βρέξουν  και την πιο απόκυρφη ίνα

από τον ουρανίσκο μου.

Αλλά έπεσε.

Το μήλο έπεσε.

Γλίστρησε από το χέρι μου.

Εγκατέλειψε τα δάχτυλά μου

και έπεσε κάτω.

Στον δρόμο.

Και τα δάχτυλά μου έμειναν να κρατούν ένα αόρατο μήλο.

Και ο ουρανίσκος έμεινε να περιμένει την τρίτη

και την τέταρτη δαγκωνιά.

Κι έμεινα εκεί.

Δεν υπήρχαν πολλά να γίνουν.

Το μήλο μπορούσε να πλυθεί

και να φαγωθει - αλλά με την αέναη 

και ατέρμονη σκέψη ότι αυτο το μήλο

κάποτε είχε πέσει κάτω, εγκαταλείποντας 

τις ανάγκες μου.

Ή να αρπαχθεί με βία και να πεταχθεί.

Το μήλο, και κάθετί που ηδονεί,

είναι για να μας αφήνεται χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Χωρίς παρελθόντα συμβάντα που επηρεάζουν την απόλαυση.

Και επειδή το μήλο είναι για να φαγώνεται ολόκληρο

μέχρι το δόντι να φτάσει στο κουκούτσι,

καλύτερα πέτα το

μόλις δεύτερη αφη απ´ τη δικιά σου το αγκαλιάζει.

Και ξέρεις και κάτι;

Τα μήλα είναι πολλά,

σε διάφορες αποχρώσεις,

γεύσεις,

μεγέθη

και ποιότητα.

Κάτι θα βρεις.

Μην αναλώνεσαι.