Κάτι να γυαλίζει.

Λόγος που δεν έχει εφευρεθεί.

Περιγραφή που δεν μπορεί να εκφραστεί.

Δάκρυ που δεν μας βρέχει.

Πόνος που δεν μας κουνάει ρούπι.

Ζωές που δεν μας ανήκουν.

Θάλασσα που δεν ακουμπάμε.

Άνθρωποι που δεν είναι.

Παιδιά που δεν έζησαν.

Εμείς που δεν φταίμε ποτέ.

Αυτοί.

Εμείς.

Αυτοί.

Οι άλλοι.

Οι όχι-σαν-εμάς.

Ή όχι.

Το όχι.

Ευρώπη.

Παιδάκια.

Ματάκια.

Κάτι να γυαλίζει.

Κι ας έχει μαυρίσει μέσα.

Να γυαλίζει.

Μας κάνει.

Θα το ξεκάνει

το κύμα.

Το τεχνητό βήμα.

Η τεχνητή αναπνοή.

Θα ζήσει.

Κι αν ζήσει;

Που;

Πάνω μας.

Δίπλα μας.

Ποιός είναι;

Από πού;

Φοβάσαι γελοίε.

Φοβάται κι αυτό.

Όλοι φοβούνται.

Χειμώνας.

Τον ξέρεις.

Τον βλέπεις.

Δεν βλέπεις.

Κρυμμένος.

Δεν θέλεις

να αντέχεις.

Σε φτιάξαν

μικρό και

ημιμαθή

και μέτριο.

Είσαι.

Είναι.

Εμείς.

Αυτοί.

Αλλού.

Να πάνε αλλού.

Βλάκα.