Last party

Ένα τσίμπημα τέλους.

Μια αμυδρή φωτεινή λωρίδα

κι ύστερα το μηδεν.

Μηδέν παλμοί.

Μηδέν ζωή.

Μηδέν φωνή.

Μηδέν ανάσα.

Θάνατος.

Πόσο κοντά έχεις φτάσει στον θάνατο;

Πόσες φορές τον έχεις χαϊδέψει, και

πόσες φορές σε έχει προειδοποιήσει;

Ένα τσίμπημα τέλους.

Ένα χάδι φινάλε.

Ένα φιλί αντίο.

Ίσα που.

Αλλά τόσο, που φτάνει και περισσεύει.

Σ΄έχει μηνύσει ο θάνατος

και συ του απαντάς με το λαμπρότερο χαμόγελό σου.

Εσύ του απαντάς με ένα πάρτι.

Αυτό ξέρεις.

Αυτό κάνεις.

Ένα τελευταίο πάρτι, καλωσορίσματος.

Τον καλωσορίζεις και του λες:

Έλα λοιπόν να σε γιορτάσουμε

κι όταν τελειώσει το πάρτυ

φεύγουμε μαζί.

Μικρό, ερωτικό, θανατηφόρο ραντεβού.

Κάνε λοιπόν το πάρτι να διαρκέσει.

Βάζε μουσικές.

Αλκοόλ.

Χόρεψε.

Κάνε τον θάνατο να σε ξεχάσει και να φλερτάρει

εδώ κι εκεί.

Κάν' τον να χορέψει στις μουσικές

που εσύ διαλέγεις.

Μη φοβάσαι, έτσι κι αλλιώς,

μαζί θα φύγετε στο τέλος.

Το τέλος του ανήκει.

Απο δώ και πέρα του ανήκεις.

Ο θάνατος σε ορίζει και σε δεσμεύει.

Σε αγκαλιάζει, ακόμα κι απο μακριά

και σε κάνει δικό του.

Δεν μπορείς να ανήκεις πουθενά αλλού.

Βγαίνεις με τον θάνατο.

Είστε εραστές πια.

Κάποιοι το ξέρουν.

Άλλοι το βλέπουν.

Όλα τα έχει νικήσει ο θάνατος.

Κι αν με ρωτάς, ναι θα σου πω:

έχει νικήσει και τον έρωτα.

Πριν καν σου επιβληθεί

ο θάνατος έχει κερδίσει κάθε εκατοστό της ασήμαντης καρδιάς σου

και δεν σε αφήνει να δοθείς πουθενά.

Παρα μόνο σε αυτόν.

Ένα τσίμπημα τέλους.

Μικρό. Ναι.

Αλλά τέλους.