μη μεγαλώσεις παιδί.

Ώστε αυτή είναι η νέα συνθήκη.

Κανένα χρώμα σε καμία ψυχή,

καμία ώρα σε κανένα συναίσθημα.

Όλα γρήγορα άλλαξαν

μας μεταμόρφωσαν

μας εξουδετέρωσαν την πίστη

και ζήτησαν το παιδί.

Το παιδί που μέσα μου

και μέσα σου

δεν μεγαλώνει,

ακόμα κι απ' αυτό ζήτησαν

την ενηλικίωση.

Γιατί φοβάστε τα παιδιά

και τα εκδικείστε;

Φοβάται ο ενήλικας

κι επαναλαμβάνει.

Το ίδιο

και το ίδιο

του παρέχει ασφάλεια

και τον καθησυχάζει.

Μα έχω μια κλίση στο θρασύτατο

κι ανήσυχο παιδί

που μέσα μου ξυπνάει και κοιμάται,

παρά στην τάξη και την λογική

που οι ενήλικες με ένα χτύπημα στον ώμο

μου ζητάνε ευθαρσώς.

Μη μεγαλώσεις παιδί.

Μείνε στα δέντρα και χτίζε σπίτια

με ξύλα κλεμμένα από μια οικοδομή.

Φτιάχνε σπαθιά και παίζε πόλεμο

κι ύστερα κρυφτό

κι ύστερα μπάλα στην αλάνα - 

κι ας μην ξέρεις στ΄αλήθεια να παίζεις μπάλα.

Μη μεγαλώσεις και δεις τι έχω γίνει.

Μη μεγαλώσεις και δεις τι σου ζητάνε.

Μη μεγαλώσεις κι ακούσεις τι λέω.

Μη μεγαλώσεις και δεις τις απαιτήσεις.

Μείνε εκεί παιδί, κράτα γερά τις αλήτικες ρίζες σου

κι άσε μας απ΄έξω να διψάμε να νιώσουμε τη χαρά

ενός μπουγέλου.

Μιας ζωγραφιάς χωρίς νόημα.