Ode to a tramp.

Ο φόβος.

Ο αμετάκλητος και απαράλλαχτος φόβος της απόρριψης.

Ο κόσμος.

Εσύ.

Η απόρριψη.

Το παιχνίδι δεν τρομάζει σχεδόν κανένα.

Ούτε το δύσκολο.

Ούτε το εύκολο.

Παρά μόνο η απόρριψη.

Η ιδέα της απόρριψης ίσως περισσότερο κι από την ίδια.

Η ιδέα της αμετάκλητης

κι αλάνθαστης ιδέας της απόρριψης.

Ναι.

Αλλαγή στη ρουτίνα των όχι, το κάθε ίσως.

Το κάθε μικρό κοκκαλάκι σημασίας - και όχι άμεσης και

ισχυρής απόρριψης- μετατοπίζει την ιδέα της ανυπαρξίας μου.

Με τοποθετεί αργά - πολυ αργά- στο βάθρο της ίσως ύπαρξης.

"Σιγά" σκέφτηκα δυνατά. "Σιγά τα μάτια."

Η μοναχικότητα της μοναξιάς.

Η μοναξιά της μοναδικότητας.

Η μοναδικότητα της φασαρίας.

Η φασαρία των δύο.

Τι δεν καταλαβαίνεις;

Μεταλλάσομαι σε έντομο.

Να σε πλησιάσω με φασαρία.

Να με ψάχνεις χειροκροτώντας στον αέρα.

Να πανικοβάλλομαι απ΄το ξαφνικό ενδιαφέρον σου

και να πηδάω από κεφάλι σε κεφάλι.

Μόνο έτσι θα γλιτώσω την απόλυτη και αδιαβάθμητη απόρριψη.

Μία απόρριψη.

Στο σύνολό της. 

Και στέκει εκεί ολόκληρη και σε κοιτάει.

Σε πλησιάζει τρομέρή και ατάραχη, χαμογελώντας.

Μόνο αν μετατραπώ σε έντομο θα τηγν αποφύγω.

Μόνο αν εξαφανιστώ θα σε αποφύγω.

Μόνο αν εξαφανιστώ θα αποφύγω την αποφασιστική απόρριψή σου

και το μηδέν στα μάτια.

Γιατί θα τα ξαναδώ αυτά τα μάτια.

Θα τα ξαναδώ και θα με ξαναδούν.

Αλλά πως.

Γιατί και που.

Τι θέλω.

Τι κάνω.

Ποιός είμαι;

Ποιός θέλω;

Ναι - ποιός θέλω;

Πλησίασεέ με διστακτικά έστω.

Πλησίασέ με αργά και διστακτικά.

Έτσι πεθαίνουν τα έντομα.

Αν αιφνιδιαστούν.

Αιφνίδια η απόρριψη θα με κουτουλήσει

και θα τα ξεχάσω όλα.

Και τα μάτια.

Και τα σκουλαρίκια.

Και τα μαλλιά.

Και τον γιακά στο μπλουζάκι.

Και τα χείλη.

Και το στυλ.

Και τι θες στο κάτω κάτω;

Είπα θα τα ξεχάσω.