It's ok.

Τα πράγματα σταματάνε να σημαίνουν κάτι 

όταν τους δώσουμε χώρο να μας αγγίξουν. 

Φτάνει να τους τον δώσουμε πραγματικά.

Μέρα με ήλιο. Και αεράκι.

Άνοιξη.

Άφησε λιγάκι το δερμα σου εκτεθιμένο και στα δύο.

Είναι στο χέρι σου να απολαύσεις τον ήλιο.

Να τον επιλέξεις.

Να τον αισθάνεσαι να νικάει το κρύο 

και να το διώχνει.

Είναι η σκέψη που έχει τη δύναμη.

Είναι οι αισθήσεις.

Και το δέρμα θέλει και τα δυό.

Και τον ήλιο.

Και το κρύο.

Για να ξέρει τι να διαλέξει.

Για να έχει τι να διαλέξει.

Για να μπορεί να διαλέξει

και να έχει τη γνώση των συνεπειών

κι απ´ τα δύο.

Αν δεν ζησεις τον έρωτα πως θα ξέρεις την πληγή του;

Κι αν δεν ξέρεις την πληγή, πως να βρεις την γιατρειά και το ματζούνι;

Αφήνω τα πράγματα να με αγγίξουν.

Κι αυτά που με πληγώνουν.

Κι αυτά που με δυναμώνουν.

Όλα λειτουργούν υπερ μου

και μου θυμίζουν πόσο αρμονικά φτιαγμένα είναι.

Το καθετί αυτοπροσδιορίζεται ανάμεσα στα πολλά

φτάνει να του δώσουμε τον χώρο και την ισχύ.

Αν δεν κρυώσω

δεν θα ξέρω τον ήλιο και την ανάγκη για τη ζέστη του.

Αν δεν ξέρω τον ήλιο και τη ζέστη  του

δεν θα ξέρω την ανάγκη μου για φθινόπωρο.

Τα πράγματα σταματάνε να σημαίνουν κάτι 

όταν τους δώσουμε χώρο να μας αγγίξουν. 

Φτάνει να τους τον δώσουμε πραγματικά.