δεν πιάνεται για ζωή.
Καμιά φορά τα πράγματα είναι ό,τι φαίνεται να είναι.
Δεν χρειάζονται μεταφράσεις
και μεταγλωτίσεις
και υποσημειώσεις.
Καμιά φορά οι άνθρωποι αυτό που λένε -
αυτό θέλουν να πουν.
Χωρίς κανένα κρυμμένο νόημα.
Χωρίς ο ποιητής να εννοεί.
Όλα κινούνται γύρω από τη σχέση που έχει
αυτός που λέει κάτι κι αυτός που του το απευθύνει
με την αλήθεια του μυαλού τους.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο σαφές
και ξεκάθαρο
και παντελώς διάφανο
από το λέω αυτό που σκέφτομαι
απερίφραστα και κοφτά.
Χωρίς γλαφυρότητες
περιγραφές
και χρυσοπασπαλίσματα.
Ονειρεύομαι καμιά φορά
πως η ζωή μου παίρνει χρώματα.
Γίνεται μπλέ τα βράδια
και περπατάμε χέρι χέρι
σε ένα πεζόδρομο με δέντρα και κόσμο.
Στο πλάι κόσμος πίνει ρακές και γελάει
και στη μέση εμείς κυλιόμαστε και τρέχουμε
μέσα στα γρασίδια.
Μετά ακούμε μουσική.
Εσύ ακούς από το αριστερό ακουστικό
κι εγώ από το δεξί.
Ζούμε μια ταυτόχρονη στιγμή.
Ακούμε την ίδια μουσική.
Μετά γίνεται κόκκινη η ζωή.
Το κόκκινο απ' το κεράσι όταν πέσει
και στεγνώσει στο λευκό μπλουζάκι.
Σκούρο. Σκληρό.
Στην κόκκινη ζωή κάνουμε άπειρες ώρες έρωτα
και σου φτιάχνω πρωινό.
Κι όπως ανοίγω το ψυγείο βλέπω πως έχεις ξυπνήσει νωρίτερα
και μου έχεις στύψει χυμό πορτοκάλι.
Δεν αναρωτιέμαι πια όταν με ρωτάνε τι είναι αγάπη.
Αγάπη είναι να ξυπνάς νωρίτερα από μένα και να μου ετοιμάζεις μια έκπληξη.
Κι ύστερα να ξανατρυπώνεις στα σεντόνια.
Αναρωτιέμαι μονάχα σαν με ρωτάνε τι είναι ο έρωτας.
Δεν ξέρω τι να πώ. Δεν ξέρω τι είναι.
Άν είναι. Και πού.
Και πότε έρχεται;
Και ήρθε ποτέ;
Για Έρωτας πιάνεται και ο μονομερής
ο μοναχικός
ο αιώνια ανεκπλήρωτος
και προτετελεσμένος έρωτας;
Η ζωή μου πιο σπάνια γίνεται μάυρη
ή και άσπρη.
Αλλά μου είπαν πως αυτά δεν είναι χρώματα
κι έτσι η ζωή μου στις λευκές και στις μαύρες περιόδους
δεν μετράει.
Δεν πιάνεται για ζωή.
Κι ας την έζησα.
Ξέρεις τι;
Αληθινά μιλάει αυτός
που έχει κάτι να πει.
Αυτός που δεν έχει να πει
μιλάει με γρίφους
και δευτερόλογα.
Θα διεκδικήσω να ανήκω στους
ήρωες των αληθινών λόγων.
Μπορεί να είναι λίγοι,
αλλά τουλάχιστον δεν ονειρεύονται ζωή.
Την ζούνε.
