Τα πράγματα δεν έρχονται ανάποδα· είναι ανάποδα.

Θα ´ρθουν ανάποδα τα πράγματα.

Είναι νόμος.

Απ´ αυτους που δεν έχει γράψει ποτέ κανείς

μα που με αυτούς μεγαλώνεις.

Αυτους τους νόμους ξέρεις.

Και δεν αλλάζει.

Ξέρεις γιατί;

Γιατί είναι νόμος της φύσης.

Γιατι τα πράγματα δεν έρχονται ανάποδα.

Είναι ανάποδα.

Τα βάζουμε ΕΜΕΙΣ σε νόρμες  και κατευθύνσεις.

Τα κλείνουμε σε κουτιά

και τα εφαρμόζουμε σε στρογγυλές λεκάνες.

Κι αυτά σαν μήκυτας παίρνουν το μέγεθος αυτό.

Και προσαρμόζονται.

Και κοιμόμαστε ήσυχα πως όλα είναι στη θέση τους.

Όλα βαίνουν καλώς.

Μα τα πράγματα φτιάχνονται και υπάρχουν

για να αλλάξουν. 

ΚΑΙ ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ.

Είτε απο μας τους ίδιους σε μια στιγμή οξείας ωριμότητας

είτε από άλλα πράγματα.

Κι ακόμα περισσότερο τα πράγματα θα αλλάξουν από μόνα τους.

Δεν είναι ο χρόνος που τα αλλάζει. 

Ειναι αυτά που σε βαριούνται να γκρινιάζεις για στασιμότητες

βάλτους

και μονοτονίες.

Τα πράγματα είναι αυτο που είναι

αναποδογυρίζονται και επιστρέφουν

αλλάζουν χρώμα και διάθεση

αλλά ΕΣΥ δεν το βλέπεις.

Δεν το είδες ποτέ.

Δεν ήθελες.

Δεν μπόρεσες.

Δεν μπορείς.

Δεν μπορεις να δεις τα πράγματα που αλλάζουν.

Δεν δέχεσαι τη φύση τους που ώριμη πια διαλέγει δρόμο μόνη της.

Μακρυα ίσως από τον δρόμο που εσύ της όρισες.

Κρίμα, και τα χες βολέψει τόσο ωραία, ε;

Πανωλεθρία.

Στεναχώρια.

Μιζέρια.

Θλίψη.

Και ριζώνουν όλα πάνω στα κύτταρα του μυαλού σου.

Και μεγαλώνουν.

Και αναπτύσσονται.

Και πολλαπλασιάζονται.

Μα αλλάζουν κι αυτά.

Και δεν το βλέπεις.

Δεν θέλεις και δεν μπορείς να το δεις.

Και μέχρι να καταλάβεις τη χαρά

την ξεγνοιασιά ( βρε άκου τι ωραία λέξη!)

έχεις βυθιστεί πάλι στην απόγνωση της στασιμότητας.

Τέλος.

Τίποτα δεν σε σώζει, μ´ ακούς;

Παρα μόνο το κλειδάκι που γράφει πάνω " όλα αλλάζουν".

Μ´ αυτο ξεκλείδωσε το σκονισμένο 

κιι αραχνιασμένο

και απο εκατομμύρια χρόνια εγκαταλειμμένο

μυαλουδάκι σου

και τραγούδησε κάτι για σένα.

Τώρα ναι.

Τώρα σου αξίζει.