summertime sadness.

Δεν έχω να σου δώσω τίποτα άλλο.
Δεν έχω.
Δεν θέλω να έχω τίποτα άλλο να σου δώσω.
Πες το καλοκαιρινή μιζέρια.
Πες το μέλλουσα φθινοπωρινή μελαγχολία.
Πες το όπως θες.
Αλλά να ξέρεις:
Πέρα από την ασύγκριτη
κι ασυγκράτητη
και πέρα από κάθε κουρασμένο καλοκαίρι,
αγάπη μου,
δεν έχω τίποτα άλλο να σου δώσω.

Κι αν τις νύχτες που στο ζεστό
και υγρό
και μικρόπνοο κήπο του σπιτιού μου
σε ατενίζω σαν σκέψη
και σ' ακουμπάω μ΄ένα χαμόγελο μικρό,
σαν μειδίαμα,
δεν είσαι στ΄ αλήθεια εδώ,
κάπου στις πηχτές και δροσιστικές
ενδόμυχες - μα τόσο ζωντανές- μου ιδέες
είσαι πιο παρών κι από την γάτα που γυροφέρνει τα γυμνά μου πόδια
και με φλερτάρει για ένα κομμάτι κρέας.

Είσαι εδώ.
Πάντα ήσουν.
Όποιο κι αν ήταν το εδώ μου,
ήταν και δικό σου.
Όπως κι αν σε λένε.
Όπως κι αν είσαι,
τελικά.
Είσαι εδώ και φέτος.
Περνάνε τα καλοκαίρια
και συ μου κρατάς το χέρι πιο σφιχτά
πιο ζωντανά.
Που θα πάει, λοιπόν,
μια μέρα θα σε δω
και δεν θα μπορώ να σε πιστέψω.

Γι΄ αυτό και φέτος σε απολαμβάνω σαν σκέψη
και σαν μικρή αμαρτία
τα βράδια που κουρασμένος κι αλμυρός
αράζω το αδυνατισμένο μου κορμί
στον άδειο κήπο.
Μην έρθεις ακόμα.
Άσε το νεκρό καλοκαίρι μου να κάνει
τον κύκλο του.
Κι έλα με το πρώτο κρύο.
Εκεί που θα αφήσουμε τα χέρια
και θα πιάσουμε τις αγκαλιές.
Εκεί έλα.
Τότε.