είναι το κύμα.
Έχεις κοιτάξει ποτέ τη θάλασσα;
μη τυχόν και βραχούμε.
Έχεις κοιτάξει καλά το κύμα που αφρίζει;
Έχεις κοιτάξει το ξέσπασμα της οργής του;
Έχεις καταλάβει τίποτα;
Εγώ είμαι η θάλασσα.
Εσύ είσαι η ακρογιαλιά.
Το κύμα είναι το μεταξύ μας.
Ό,τι μας ενώνει.
Ό,τι μας κρατάει ζωντανούς.
Ό,τι μας ενεργοποιεί
κι ό,τι μας χαϊδεύει.
Ό,τι μας φτύνει από ηδονή
κι ό,τι μας επουλώνει τις πληγές.
Είναι το κύμα κι ο αφρός
ένα δικό μας πάρε δώσε,
τόσο ανόμοιο κάθε φορά
τόσο ενθαρρυντικό
και τόσο αποχαυνωτικό.
Τόσο εύηχο και συνεχές,
απύθμενα τολμηρό
και άγριο.
Είναι το κύμα που δημιουργεί τα κενά
κι αυτό είναι που τα γεμίζει.
Κι αυτός ο ήχος
ο σαν από πάντα παρόν
και τόσο βαθύς.
Είναι το κύμα ο έρωτας που δεν αγγίξαμε ποτέ
μη τυχόν και βραχούμε.