Καψουροτράγουδο.

Να γράψω ένα σε στυλ ζεϊμπέκικο.

Να το τραγουδάς κάτι καταμεσήμερα Μαΐου

στους τριανταπέντε βαθμούς κελσίου.

Να ερωτεύεσαι και να μισείς μ' αυτό

την ώρα και την στιγμή που τον γνώρισες.

Να θες να πιεις.

Να θες να χορέψεις.

Να αναστενάξεις και να εκπνεύσεις ένα μακρόσυρτο αωχ!

Να θες να πιεις.

Να θες να χορέψεις.

Καψουροτράγουδο απο κείνα τα παλαιού τύπου.

Όχι μια σύγχρονη φασαρία.

Πρέπει να ΄χει καψούρα.

Κι η καψούρα είναι παλιομοδίτικη.

Δεν φοριέται.

Δεν καψουρεύεται πια ο άνθρωπος.

Ερωτεύεται και χωρίζει πολιτισμένα.

Ερωτεύεται και δέχεται τον άλλον.

Αψήφιστα. 

Δεν τσακώνεται.

Χωρίζει.

Δεν επιμένει.

Χωρίζει.

Πολιτισμένα.

Χωρίζει.

Δεν καψουρεύεται.

Δεν τσακώνεται.

Χωρίζει.

Πολιτισμένα.

Δεν καίγεται μέσα του πια ο άνθρωπος γαμώτο;

Δεν θέλει να καεί; 

Όχι λίγο.

Να κάει. Ολοκαύτωμα.

Κι ας μην ξαναγεννηθεί ποτέ.

Τι εγωισμός.

Να έχεις νιώσει το απόλυτο,

και συ να θες το επόμενο.

Το ήσυχο.

Το πολιτισμένο.

Το εντέχνως δομημένο και ξεκαθαρισμένο.

Δεν θέλω έντεχνο. 

Θέλω λαϊκό.

Θέλω να γράψω ένα καψουροτράγουδο σε στυλ ζεϊμπέκικο.

Να το τραγουδάς κάτι καταμεσήμερα Μαΐου

στους τριανταπέντε βαθμούς κελσίου.