Η δύναμη

Η στιγμή που η δύναμη παύει να σκοτίζει το νού με την υπόληψή της.

Η απόλυτη και καθ'όλα αναγκαία στιγμή που η δύναμη δεν υφίσταται.

Δεν είσαι πια δυνατός ή αδύνατος.

Δεν λες μπορώ ή δε μπορώ.

Κάνεις βήματα βουλιάζοντας σε μια άμμο καινούργια.

Κουβαλάς το σπίτι και τα παιδιά σου.

Κουβαλάς και σένα και τη μνήμη. 

Κουβαλάς τη γη και τις λέξεις τις πιο εκκωφαντικές:

Ελευθερία, πατρίδα, προσφυγιά, κίνδυνος.

Δεν ξέρεις που πας. 

Δεν ξέρεις ίσως που είσαι και ποιοι είναι όλοι αυτοί.

Κάπου έχεις φτάσει. 

Άγριες φάτσες, σκληρές και χτυπημένες κι αυτές απ´ το κύμα. Απ´ το πείσμα.

Κουβαλάς το σπίτι και τα παιδιά σου.

Τα παιδιά σου.

Η δύναμη δεν είναι πια στα χέρια και στα πόδια.

Ειναι στον νου.

Η δύναμη είναι πίσω από την κόρη των ματιών σου-

-σε καίει και σε σπρώχνει να βαδίσεις προς την άλλη γη.

Είναι στα δάχτυλα που τυλίγονται σφιχτά, γραπωμένα στα σημαδεμένα για πάντα σώματα τους.

Κουβαλάς το σπίτι και τα παιδιά σου.

Τα παιδιά- δεν σου ανήκουν πια.

Έχουνε γίνει το σύμβολο της αυθύπαρκτης,

και κατά των συνθηκών ισχυρής, και αστείρευτης δύναμής σου.