γυναίκα κάκτος.
Στην Α.
Είναι το είδος που φοβάται μια πατριαρχική κοινωνία.
Είναι το είδος που επιβιώνει σε τρομερά αντίξοες συνθήκες.
Είναι το είδος που αποθηκεύει νερό, να ΄χει να ζήσει αλλά και να ΄χει να δώσει.
Είναι το είδος που αντέχει στα δύσκολα, όσο κι αν κρατάνε.
Είναι η γυναίκα που φαινομενικά έχει αγκάθια για να προστατεύει εαυτόν αλλά περισσότερο τα έχει για να στηρίζει πάνω σε αυτά τα λουλούδια της.
Είναι σπάνια τα λουλούδια της κι αν τα δεις είσαι τυχερός.
Είναι τύχη να 'χεις δει γυναίκα κάκτο να ανθίζει.
Το λουλούδι κρατάει για λίγο, μα είναι ό,τι πιο όμορφο έχεις δει.
Τα αγκάθια όμως την ασφαλίζουν από όσους θέλουν να την κόψουν.
Από όσους της κουνάνε το χέρι και επιδεικνύουν τα μεγάλα πριόνια τους.
Η γυναίκα κάκτος ξέρει να χώνει τα αγκάθια της βαθιά στα χέρια όσων θέλουν να της σπάσουν τον κορμό και ξέρει να τσιμπάει παιχνιδιάρικα όποιον είναι έτοιμος να την πλησιάσει και να συνυπάρξει.
Η γυναίκα αυτή υπομένει. Όχι από ντροπή και συστολή, αλλά ξέρει πως οι κάκτοι ζούνε για πολλά χρόνια χωρίς να πούνε λέξη.
Η γυναίκα κάκτος μιλάει με της πράξεις και τα έργα της.
Μιλάει με την ίδια της την ύπαρξη ανάμεσα σε φυλοβόλλα τεράστια δέντρα που θέλουν να της κρύψουν τον ήλιο και να την αναγκάσουν σε φυγή- αλλά που να 'ξεραν.
Η γυναίκα κάκτος ψηλώνει. Και ψηλώνει. Και προσφέρει ίσκιο σε όποιον πραγματικά θελήσει ίσκιο.
Δεν συμπαθεί τα φυγόπονα ανθρωπάκια και την εύκολη πρόσβαση.
Η γυναίκα κάκτος είναι πανέμορφη και αειθαλής.
Η γυναίκα κάκτος είναι σπάνια και ισχυρή.
Τυχερός όποιος έχει συναντήσει μία.
Τυχερός όποιος την έχει μάνα και αδερφή και ξαδέρφη και φίλη καλή.
Η γυναίκα κάκτος δεν επιλέγει που θα μεγαλώσει. Αλλά εκεί που το κάνει απλώνει ρίζες βαθιά, όσο κι αν καίει η άμμος. Όσο κι αν φυσάνε οι άνεμοι. Όσο κι αν ο ήλιος ανάβει για μήνες ατέλειωτους.
Η γυναίκα κάκτος δεν κρύβεται σε φυλλωσιές. Ούτε τα αγκάθια της κρύβει. Είναι εκεί. Το αφήνει όλο επάνω σου και στο πως θα επιλέξεις να την πλησιάσεις.
Η γυναίκα κάκτος είναι πανέμορφη κι αειθαλής.
Μακάρι όλοι μια μέρα να βρούνε μία γυναίκα κάκτο στη ζωή τους.
Κι αμα την βρούνε να μην την φοβηθούν.
Να την αγγίξουν.
Να την κοιτάξουν πως ανθίζει.
Και τότε αυτή θα είναι εκεί για πάντα.
Δίπλα τους. Και σε καταιγίδες και σε ξεροβρόχια. Θα χει φυλάξει νερό και θα τους δίνει.
Η γυναίκα κάκτος είναι η μάνα που όλοι ευχόμαστε να έχουμε.
Η φίλη η κολλητή.
Αυτή που θα διεκδικήσει για μας και δεν θα της χρωστάμε.
Η γυναίκα κάκτος είναι αυτό που είναι, χωρίς να ζητάει τα ρέστα από κανέναν.
Η γυναίκα αυτή υπάρχει.
Πατάει πόδι και έχει λόγο.
Η γυναίκα κάκτος είναι εκεί και περιμένει να την δούμε. Ούτε τα χέρια θα κουνήσει στον αέρα, ούτε περισσότερα λουλούδια θα βγάλει.
Η γυναίκα κάκτος είναι αυτό - και άμα θες.
Είναι το είδος που φοβάται μια πατριαρχική κοινωνία.
Είναι το είδος που επιβιώνει σε τρομερά αντίξοες συνθήκες.
Είναι το είδος που αποθηκεύει νερό, να ΄χει να ζήσει αλλά και να ΄χει να δώσει.
Είναι το είδος που αντέχει στα δύσκολα, όσο κι αν κρατάνε.
Είναι η γυναίκα που φαινομενικά έχει αγκάθια για να προστατεύει εαυτόν αλλά περισσότερο τα έχει για να στηρίζει πάνω σε αυτά τα λουλούδια της.
Είναι σπάνια τα λουλούδια της κι αν τα δεις είσαι τυχερός.
Είναι τύχη να 'χεις δει γυναίκα κάκτο να ανθίζει.
Το λουλούδι κρατάει για λίγο, μα είναι ό,τι πιο όμορφο έχεις δει.
Τα αγκάθια όμως την ασφαλίζουν από όσους θέλουν να την κόψουν.
Από όσους της κουνάνε το χέρι και επιδεικνύουν τα μεγάλα πριόνια τους.
Η γυναίκα κάκτος ξέρει να χώνει τα αγκάθια της βαθιά στα χέρια όσων θέλουν να της σπάσουν τον κορμό και ξέρει να τσιμπάει παιχνιδιάρικα όποιον είναι έτοιμος να την πλησιάσει και να συνυπάρξει.
Η γυναίκα αυτή υπομένει. Όχι από ντροπή και συστολή, αλλά ξέρει πως οι κάκτοι ζούνε για πολλά χρόνια χωρίς να πούνε λέξη.
Η γυναίκα κάκτος μιλάει με της πράξεις και τα έργα της.
Μιλάει με την ίδια της την ύπαρξη ανάμεσα σε φυλοβόλλα τεράστια δέντρα που θέλουν να της κρύψουν τον ήλιο και να την αναγκάσουν σε φυγή- αλλά που να 'ξεραν.
Η γυναίκα κάκτος ψηλώνει. Και ψηλώνει. Και προσφέρει ίσκιο σε όποιον πραγματικά θελήσει ίσκιο.
Δεν συμπαθεί τα φυγόπονα ανθρωπάκια και την εύκολη πρόσβαση.
Η γυναίκα κάκτος είναι πανέμορφη και αειθαλής.
Η γυναίκα κάκτος είναι σπάνια και ισχυρή.
Τυχερός όποιος έχει συναντήσει μία.
Τυχερός όποιος την έχει μάνα και αδερφή και ξαδέρφη και φίλη καλή.
Η γυναίκα κάκτος δεν επιλέγει που θα μεγαλώσει. Αλλά εκεί που το κάνει απλώνει ρίζες βαθιά, όσο κι αν καίει η άμμος. Όσο κι αν φυσάνε οι άνεμοι. Όσο κι αν ο ήλιος ανάβει για μήνες ατέλειωτους.
Η γυναίκα κάκτος δεν κρύβεται σε φυλλωσιές. Ούτε τα αγκάθια της κρύβει. Είναι εκεί. Το αφήνει όλο επάνω σου και στο πως θα επιλέξεις να την πλησιάσεις.
Η γυναίκα κάκτος είναι πανέμορφη κι αειθαλής.
Μακάρι όλοι μια μέρα να βρούνε μία γυναίκα κάκτο στη ζωή τους.
Κι αμα την βρούνε να μην την φοβηθούν.
Να την αγγίξουν.
Να την κοιτάξουν πως ανθίζει.
Και τότε αυτή θα είναι εκεί για πάντα.
Δίπλα τους. Και σε καταιγίδες και σε ξεροβρόχια. Θα χει φυλάξει νερό και θα τους δίνει.
Η γυναίκα κάκτος είναι η μάνα που όλοι ευχόμαστε να έχουμε.
Η φίλη η κολλητή.
Αυτή που θα διεκδικήσει για μας και δεν θα της χρωστάμε.
Η γυναίκα κάκτος είναι αυτό που είναι, χωρίς να ζητάει τα ρέστα από κανέναν.
Η γυναίκα αυτή υπάρχει.
Πατάει πόδι και έχει λόγο.
Η γυναίκα κάκτος είναι εκεί και περιμένει να την δούμε. Ούτε τα χέρια θα κουνήσει στον αέρα, ούτε περισσότερα λουλούδια θα βγάλει.
Η γυναίκα κάκτος είναι αυτό - και άμα θες.