Έτσι έμαθα κολύμπι ή Ημέρα του Πατέρα.

Ρε μεγάλε, θυμάσαι που με πέταξες στη θάλασσα δύο χρονών και μου είπες κολύμπα;

Έτσι έμαθα κολύμπι. 

Έτσι μου έμαθες και τη ζωή.

Να βουτάω, και να μαθαίνω εκει που βουτάω να κολυμπάω.

Όχι να επιπλέω! Να κολυμπάω και να το απολαμβάνω.

Και να θέλω ρε μεγάλε να σε ξεχάσω κάποτε

μου κότσαρες την μύτη σου να σε θυμίζει.

Μεγάλη, στομφώδης, επιβλητική, εμφανίζεται πρώτη. Πριν από μας, για μας.

Μου κότσαρες και την αγάπη για την τέχνη. Το θέατρο δεν θα το 'ξερα, την ποίηση.

Έγραφες, θυμάσαι; Για μας, για σένα. Για τη θάλασσα. Να τη πάλι η θάλασσα.

Γράφεις ακόμα; 

Δεν σε θυμάμαι με μαλλιά αλλά τι να τα κάνεις τα μαλλιά όταν τα μάτια σου πετάνε σπίθες;

Τι ζωντάνια είναι αυτή; Πού τη βρήκες και μας την έδωσες; 

Τις γαλότσες και τις βροχερές μέρες που μαζέυαμε σαλιγκάρια τις θυμάσαι ρε; 

Το δεντρόσπιτο που μας έχτισες;

Τις φωτογραφίες που μας έβγαζες με την μηχανή κάποιας παλιάς σου γκόμενας απ΄τα φοιτητικά σου χρόνια; Έλα μην κάνεις πως δεν θυμάσαι που μου είχες πει την ιστορία.

Τι τύπος είσαι ΄συ;

Τι δόσιμο είναι αυτό;

Τι φροντίδα; Τι νοιάξιμο; 

Τι γελοίος που γινόσουν όταν έκανες τη μαϊμού για να με πείσεις να κοιμηθώ;

Τι ταξίδια έχω κάνει γραπωμένος απ΄τους ώμους σου κάτω απ΄τη θάλασσα;

Είσαι σχολείο από μόνος σου. Να σ' είχανε πατέρα κι άλλοι να μην έχουν παιδικά απωθημένα. 

Να σ' είχανε να λένε να τος, αυτός είναι. 

Έχεις βέβαια πολλά παιδιά. Το ξέρεις. Έκανες και συ τις... Επιλογές σου.

Άντε, πολλά έγραψα και κάνει ζέστη. 

Σε σκέφτομαι κάθε μέρα ρε μεγάλε. 

Αλλά μέρα που είναι, στην αφιερώνω.