τι καλοκαίρι είσαι 'συ, βρε.

Φοβήθηκα πως μεγάλωσα.

Μου ΄δωσα τόσα ελαφρυντικά

που και η παραμικρή υπόνοια ατασθαλείας

με στέλνει στο κρεβάτι μου.

Καλοκαίρι. Ανάβω ανεμιστήρα.

Υγρασία.

Γυμνός και μόνος.

Όπως ήρθα εδώ.

Τι θέλω τόσο ξενύχτι;

Και το αλκοολ άλλαξε γεύση.

Δεν είναι ίδιο το αλκοόλ μόνος.

Ούτε σεξ ούτε έρωτας.

Ούτε τίποτα ανάμεσο.

Κάνω τον ανήξερο

αλλά οι κάψες με προδίδουν συχνά

και σε ώρες που δυσκολεύομαι.

Τι καλοκαίρι παράξενο.

Κι είναι κι αυτή η λάθος πανσέληνος.

Που τους κάνει όλους ρομαντικούς

και τάχα μου συναίσθημα διαχέεται.

Θέλω να ουρλιάξω κάτι από Ρίτα Σακελλαρίου

και να αφορήσω κάθε δήλώση αγνότητας.

Αθλητές στις οθόνες.

Όλοι να κερδίσουμε θέλουμε.

Όλοι χρυσό θέλουμε.

Όλοι κερδίζουμε.

Ένας χάνει. Μόνος του.

Τι καλοκαίρι αφόρητο.

Πηγμένο στην ιδρωτίλα

και το κακό αλκοόλ.

Που πήγαν οι βόλτες με τ΄αμάξι

και τα πειράγματα στους τουρίστες.

Τι καλοκαίρι νεκρό.

Τέρμα στην μετάβαση.

Δεν μπορώ τις μεταβάσεις

μα μόνο αυτές επιλέγω. 

Αρκετά.

Και την πανσέληνο χεσμένη την έχω.

Την βαριέμαι.

Πλήττω.

Που είναι αυτό που λείπει;

Που είναι η αγωνία των ημερών για γέμισμα;

Που είναι η θέση και για μας εκει πάνω;

Τι καλοκαίρι διάλεξα ξανά να κάνω.

Τι καλοκαίρι είσαι 'συ βρε;