Πρωινό ξύπνημα

Ήρθες ξανά.

Η παρουσία σου κατάφερε

νοητή και άυλη

να παρασύρει το μυαλό

στο παιχνίδι σου.

Οι σφιχτές σου μπούκλες

και το γεροδεμένο σου σώμα

στοίχειωσαν κάθε ηδονοβλεπτικό

σύστημα του νου

και νίκησαν την πραγματική

πραγματικότητα

κάνοντας την παρουσία τους

πιο πιστευτή από κάθε άλλη φορά.

Το δωμάτιο στο σκοτάδι του πρωινού

και η όψη σου αυτόφωτη

αδιαπραγμάτευτα ηδονική

και λάγνα

αιωρήθηκε μέχρι το μέρος

όπου τα μάτια μου είχαν αποσβολωθεί.

Σήκωσες ότι με σκέπαζε

ξαπλώνοντας δίπλα μου με τρόπο φυσικό

και αυτονόητο.

Εκεί που ανήκες.

Τα σώματα μας θυμήθηκαν την έλξη

που την πρώτη και μοναδική φορά που ενώθηκαν

υπήρξε σαν από πάντα.

Το στεγνό μου στόμα πλημμύρισε υγρά

και οι πόροι στο σώμα μου

ανασηκώθηκαν

λες και διεκδικούσαν το άγγιγμα αυτό- 

για το οποίο και μόνο καταδέχονταν να ανασηκωθούν

από τη μέρα που με άγγιξες.

Με φίλησες και ο κόσμος αλλοιώθηκε.

Οι εικόνες στρέβλωσαν και πήραν σχήματα

αλλόκοτα και σουρεαλιστικά.

Το δωμάτιο άρχισε να αιωρείται και να

κινείται κυκλικά

σαν ένας χορός αρχέγονος

παραληρηματικός.

Τα μάτια μου έκλεισαν

σε μια ένδειξη απόλυτης άφεσης

και άρνησης ανάληψης ευθυνών.

Εσύ είχες την ευθύνη μου.

Ήσουν ο πατέρας και η μητέρα μου.

Ήσουν το σώμα και το σάλιο μου.

Ήσουν η μέρα που εισχωρούσε στη νύχτα.

Κάποτε ο χορός καταλάγιασε.

Η μέρα ξημέρωσε

και τα σεντόνια με ξανασκέπασαν.

Έφυγες

ή δεν ήσουν ποτέ εκεί.

Το σώμα κουρασμένο

έμεινε να κείται στο κρεβάτι

της φαντασιακής ηδονής

και το μυαλό νικημένο

αναζήτησε την εξήγηση

της επιθετικής επίσκεψής σου

στις τελευταίες του βραδινές σκέψεις.

Η γλώσσα αποκαμωμένη ψιθύρησε καλημέρα.

Τα μάτια έκλεισαν.

Τα κατάφερες.

Έκανες τη μέρα νύχτα.

Μάιος 2017